Το τελικό "ν" στις λέξεις...

 
Το «ν» ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΟΠΟΥ ΥΠΟΝΟΕΙΤΑΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ!!!
Δεν εφαρμόζουμε φωνητική γραφή. Το «ν» πρέπει να γράφεται Π Α Ν Τ Ο Τ Ε ιδιαιτέρως στην αιτιατική του αρσενικού άρθρου «τον», όχι απλώς για λόγους ευφωνίας, αλλά κυρίως από την ανάγκη ληκτικής διαφοροποιήσεως του αρσενικού γένους από το ουδέτερο!

Άλλο είναι: «μου μίλησε για το φοβερό συμβάν» και άλλο «μου μίλησε για το (δηλ. τον) φοβερό πόλεμο».


Εάν διαβάσουμε κάπου: «… θαύμασε το συννεφιασμένο…» αναμένουμε ουδέτερο ουσιαστικό, π.χ. «θαύμασε το συννεφιασμένο τοπίο». Εάν όμως μας προκύψει ουσιαστικό αρσενικού γένους, διακόπτουμε την ανάγνωση και γυρίζουμε πίσω ώστε να αποκαταστήσουμε νοερά το ορθό γένος: «θαύμασε το-ν συννεφιασμένο ουρανό» η γραφή «το συννεφιασμένο ουρανό» είναι όχι μόνον βαρβαρισμός αλλά και παράνοια. Δεν υπάρχει κανόνας που να εξισώνει την γραφή όταν μιλάμε για «το βάρβαρο έθιμο και το(ν) βάρβαρο άνθρωπο». Τουναντίον, στην περίπτωση αρσενικού γένους η Ελληνική γλώσσα υπερτονίζει το «ν»: «ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΤΟΝ ΒΑΡΒΑΡΟΝ» διαβάζουμε σε αρχαίες Ελληνικές επιγραφές. (βλ. Στήλη Τροιζήνος, βιβλ. Β’ Έτους, Μαθ. 6ον)

Προσοχή επίσης στην ορθή γραφή του αρνητικού μορίου «δεν». Άλλο το αρνητικό «δεν» και άλλο ο σύνδεσμος «δε». Η ισοπέδωσις των δύο αυτών μορίων και η επιβολή του ενιαίου – αγκυλωμένου τύπου «δε», τις περισσότερες φορές αλλοιώνει τελείως το νόημα.

Παράδειγμα: «Η κατάσταση αυτή δε συνοδεύεται από πόνο…» ο αναγνώστης αδυνατεί να πληροφορηθεί την ορθή έννοια, αφού μαζί με τα «ν» απουσιάζει επίσης η ορθή στίξις. Τελικά «η κατάσταση αυτή» συνοδεύεται από πόνο ή όχι;

Ο Γιάννης Γραβριηλίδης στο βιβλίο του «Η ανεπάρκεια της Ελληνικής Γλωσσικής Επιστήμης» επισημαίνει:

«Σύμφωνα με τον μοναδικό κανόνα της σοβαρής γλωσσολογίας μας, ο φθόγγος (και το γράμμα) ν, ανεξαρτήτως της θέσεως του μέσα στην λέξι, έχει την ίδια αξία με τους άλλους φθόγγους (και γράμματα) της Ελληνικής γλώσσας, επομένως, διατηρείται πάντοτε, προκειμένου να προσφέρη στον ακροατή ή αναγνώστη στην σημασιολογική και γραμματική (μαθηματική) πληροφόρηση, για την οποίαν υπάρχει. Οι επινοήσεις του γλωσσικού κατεστημένου (της ελαφράς γλωσσολογίας) τριών κανόνων και μιας εξαιρέσεως σχετικά με την διατήρηση ή απάλλειψη του τελικού ν- εκ του πονηρού εισί!».

Ο «διωγμός του νι» δυσκολεύει ιδιαιτέρως και τους ξενόγλωσσους σπουδαστές της νέας Ελληνικής οι οποίοι δεν γνωρίζουν το γένος (αρσενικό ή ουδέτερο) των ουσιαστικών. Η παραλλαγμένη σημερινή αιτιατική τους παγιδεύει. Πως είναι το όνομα στην ονομαστική; «ο δάσκαλος» η «το δάσκαλο»; «ο δήμαρχος» ή «το δήμαρχο»;

Η αυτή σύγχυσις επικρατεί και στα τοπωνύμια: «το Νέο Κόσμο», «στο Σχοινιά», «στο Μαραθώνα» κ.ο.κ.

Το γράμμα «Ν» είναι βασικός και σπουδαίος φθόγγος της Ελληνικής γλώσσας. Όχι μόνον διότι διευκρινίζει το γένος, όχι μόνον επειδή συντελεί στην ευφωνία. Σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα της Ιατρικής Επιστήμης (κυρίως της Παιδαγωγικής Ιατρικής) η εκφορά του φθόγγου «Ν» συντελεί στο να αποκαθαίρεται το αίμα με επί πλέον εισροή οξυγόνου και αρτιώτερη οξυγόνωση του εγκεφάλου. Αποτέλεσμα: ενισχύεται το «νοείν», η «νόησις».

Φαίνεται ότι δεν είναι τυχαίο που η Ελληνική γλώσσα προτίμησε το γράμμα «Ν» για να δώση όνομα εις τον ΝΟΥΝ, εις την ΝΟΗΣΙΝ, στον ναόν, στην νίκη, στο νέμω, στο νεύρον, στο νεύω, στο «νη», τόσον επί θετικής όσον και επί αρνητικής σημασίας. Η δήλωσις γΝώμης, το «γιγΝώσκειν», προϋποθέτουν κριτική-νοητική διεργασία.

Το γερμανικό ιατρικό περιοδικό «P M MAGAZINE» (τεύχος Μαρτίου 1996) δημοσιεύει ειδικό αφιέρωμα στο γράμμα «Ν»: “DER BUCHSTABE N”, όπου αναφέρεται ότι εάν κάποιος είναι κουρασμένος, καταπεπονημένος, αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ομιλία του να γίνεται περισσότερο ένρινη, με απώτερο ασφαλώς σκοπό την πρόσληψη μεγαλύτερης ποσότητας οξυγόνου. Μεταξύ άλλων γράφει: «… ο Γερμανός ομιλεί συχνότερα με την μύτη απ’ όσο ίσως νομίζει. Αυτό παρατηρείται περισσότερο, όπως ισχυρίζονται τουλάχιστον οι ερευνητές της γλώσσας, όταν αυτός είναι κουρασμένος, πράγμα που φαίνεται περισσότερο σε μερικές διαλέκτους. Ιδιαιτέρως στον γλωσσικό χώρο της Βαυαρίας και του Schabisch πρέπει κάποτε να είχε κυριαρχήσει μια γενική καταπόνησις… Τότε το «Ν» υπεισέρχεται σχεδόν πλήρως…» (P.J. Blumenthal)

(Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου:
«Ελληνική Αγωγή – Βιβλίον Καθηγητού και Μελέτης –
Μαθήματα Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης Α’ Κύκλος Σπουδών, σ.145-6»).




peripatrhs