Αν βρεις Αγάπη να Αγαπάς...μην Την προδώσεις!

ο ΄Ερωτας είναι μια ιδιάζουσα κατάσταση στο είναι μας!

Εχει περάσει στον προγραμματισμό μας ότι τα πολικά αντίθετα αλληλοσυμπληρώνονται, χωρίς παραπέρα εξηγήσεις, και έτσι αυτόματα μεγαλώνουμε σαν μισοί άνθρωποι. Και με αυτήν την γνώση, αυξανόμαστε και πληθαίνουμε, με σκοπό να κατακτήσουμε την Γη...να επικρατήσουμε σαν είδος, να κυριαρχήσουμε σαν φυλή...Η μεγαλύτερη επιθυμία των ανθρώπων είναι να επεκταθούν...

Δυστυχώς η Ψυχή, έχει μείνει έξω από την εμβέλεια της φυσικής ζωής, όπως έχει μείνει έξω από το σώμα των ανθρώπων. Ο ΄Ερωτας όμως αφορά εκείνη και μόνο! ΄Ολη η ιερότητα της Ζωής, αφορά εκείνη και μόνο.

Δύσκαμπτα σώματα προσπαθούν να αντλήσουν ικανοποίηση χωρίς τον πλούτο των συναισθημάτων τους, μέσα από μια εγκεφαλική συνουσία που φέρνει γρήγορη εκτόνωση. Το νευρικό σύστημα, γεμάτο από αστρική "σκόνη", τους κατευθύνει προς μια ερωτική φαντασίωση, που δεν έχει διάρκεια παρά μόνο λίγα λεπτά...Και μετά? τι?

Ο ΄Ερωτας της Ψυχής δεν έχει σαν στόχο μόνο την συνουσία, αλλά και την έμπνευση...Δεν έχει στόχο την επέκταση, αλλά την ανύψωση των συνειδήσεων σε μια ανώτερη οκτάβα εκδήλωσης και ενότητας. Δεν θέλει να κατακτηθεί και να κατακτήσει η Ψυχή μας...
Θέλει να εμπειριώσει την Αγάπη και την Ενότητα, σε έναν κόσμο που το "μαζί" έχει εσωτερική αξία και δεν φοβάται να αγκαλιάσει έναν άλλον άνθρωπο, μήπως αφομοιωθεί μέσα του...Δεν κρατάει "επιφυλάξεις" η Ψυχή μας...ο εγωισμός μας κρατάει...

Αυτό το μέρος μας που φοβάται και κρατιέται σε άμυνες, αυτό πληγώνει την Ψυχή μας, γιατί δεν δίνει διάρκεια στην αιωνιότητά της. Αυτό το μέρος μας που έχει μάθει να ζυγίζει και να υπολογίζει την ζωή, ανάλογα με το τι παίρνει και δεν εμπιστεύεται αυτό που του δίνεται, μετρώντας τις ανάσες που κόβονται...αυτό πληγώνει την Ψυχή μας.

Αυτό το μέρος μας που δεν έχει αιώνιες μνήμες, παρά μόνο εξουσιοδοτήσεις...αυτό πληγώνει την Ψυχή μας!

Η καρδιά είναι ένα μυστήριο όργανο...Εχει τόσο εσωτερικό πλούτο συναισθημάτων, όταν δεν την θεωρείς ένα απλό όργανο, που μπορεί να εκφράσει με απλότητα και όχι με αλαζονεία, τον θεό...

Η δική μου έρευνα λέει ότι οι σχέσεις μεταξύ μας και ο τρόπος που βιώνουμε την ενότητα με έναν άλλον άνθρωπο, έχουν ημερομηνία λήξης, αν πληγώνουμε διαρκώς την Ψυχή μας, προσπαθώντας να αγαπήσουμε εκείνο που στην ουσία φοβόμαστε...τον θεό μέσα μας και την αιωνιότητά του.

Βέβαια πρακτικά αν το δούμε, ο έρωτας στην φυσική μας ζωή είναι εκείνες οι βαθιές ανάσες που παίρνουμε για να αντέξουμε το βάρος της ζωής μας, βρίσκοντας κάποιον άλλον για να το "φορτώσουμε", ενώ την ίδια στιγμή αναλαμβάνουμε το δικο του.
Μετάθεση φορτίων γίνεται, στην ουσία, αλλά και αυτό έχει την ομορφιά του, ακόμα και αν η διάρκεια του είναι μια βαθιά ανάσα...

Και όταν η ενότητα στο είναι σου έχει πια αποκατασταθεί, όταν η Συνείδηση βιώνει την Αγάπη εσωτερικά και η καρδιά έχει ανοιξει, τότε κανείς δεν μπορεί να πληγώσει την Ψυχή σου γιατί η ίδια σου η Μνήμη έχει αθωώσει την Ζωή και τα "σ' αγαπώ" της, που δίνονται με "πάσα επιφύλαξη"...

Μέχρι τότε όμως...ας πειραματιστούμε με το "αόρατο"...

Αν βρεις Αγάπη να Αγαπάς...μην Την προδώσεις!

Βάσω Νικολοπούλου