Δείτε όλα τα κατωτέρω Ελληνικά σοφά ρητά… Σε ποιόν αναφέρονται;

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 13, 2014

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Δείτε όλα τα κατωτέρω Ελληνικά σοφά ρητά.

Ελληνικά όλα πλην του πρώτου του Κικέρωνα.

Όλα αναφέρονται με καταπληκτική ακρίβεια σε έναν μόνον άνδρα. Δεν χρειάζεται, όπως θα αντιληφθείτε,  να πω σε ποιον.

Ευριπίδης Μπίλλης

1.  Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει των ανοησιών του, ακόμα και των φιλοδοξιών του. Όμως δεν μπορεί να επιζήσει της εσωτερικής εθνικής προδοσίας.

Ένας εχθρός προ των πυλών είναι λιγότερο φοβερός, γιατί είναι γνωστός και ανεμίζει τη σημαία του.

Ο προδότης όμως μετακινείται ελεύθερα μεταξύ όλων που βρίσκονται πίσω από τις πύλες, ψίθυρίζοντας τις ύπουλες διαδόσεις του σε όλα τα σοκάκια, για να φτάσουν μέχρι και στους υψηλούς προθαλάμους της ίδιας της κυβέρνησης.

Γιατί ο προδότης δεν μοιάζει με προδότη. Μιλάει με προφορά ίδια με τα θύματα του, μοιάζει μαζί τους στο πρόσωπο και στις φορεσιές, και απευθύνεται  στην ποταπότητα που κρύβεται  βαθειά στις καρδιές όλων των ανθρώπων.

Καταστρέφει τη ψυχή του έθνους, εργάζεται μυστικά άγνωστος στο σκοτάδι για να υπονομεύσει τους στύλους της πόλης. Μολύνει το σώμα της πολιτικής ώστε να μην αντιστέκεται πλέον.

Λιγότερο πρέπει να φοβούμαστε ένα δολοφόνο.

Marcus Tullius Cicero, 43BC

2.  ΕΥΡΙΠΙΔΗ, ΜΗΔΕΙΑ,  στ. 580-583

…ἐμοὶ γὰρ ὅστις ἄδικος ὢν σοφὸς λέγειν πέφυκε͵ πλείστην ζημίαν ὀφλισκάνει· γλώσσῃ γὰρ αὐχῶν τἄδικ’ εὖ περιστελεῖν͵τολμᾷ πανουργεῖν·]

Ελεύθερη απόδοση:

«Εγώ αυτόν που, ενώ είναι άδικος, έχει το φυσικό χάρισμα της ευγλωττίας τον καταδικάζω όσο γίνεται πιο έντονα. Και αυτό γιατί, πιστεύοντας αλαζονικά ότι με την με την ωραιολογία του θα σκεπάσει όμορφα την αδικία, τολμά  να διαπράττει κάθε κακό. Αλλά η επιδεξιότητά του (τελικά) δεν είναι και τόσο μεγάλη».

3.  Οι τους οικείους προδιδόντες (αυτοί που τους δικούς τους προδίδουν) ού μόνον υπό των αδικουμένων μισούνται (όχι μόνον από τα θύματα τους μισούνται), αλλά και υπό τούτων οίς προδίδονται (αλλά και από αυτούς ακόμα όπου προδίδουν).(Αίσωπος)

4.  Φύσιν πονηράν (χαρακτήρες που είναι από τη φύση τους  κακοί) μεταβαλείν ού ράδιον (να αλλάξουν δεν είναι εύκολο).(Μένανδρος)

5.  Άγος φυλάσσου (από το μίασμα προφυλάξου).(Αισχύλος)

6.  Αιδώς γάρ εν κακοίσιν ουδέν ωφελεί, η γάρ σιωπή τω λαλούντι σύμμαχος (η εντροπή-αβρότητα βέβαια εις τα κακά σε τίποτα δεν ωφελεί, διότι η σιωπή στον  λαλούντα-τα κακά-είναι σύμμαχος).(Σοφοκλής)

7.  Αισχροίς γαρ αισχρά πράγματ ̛ εκδιδάσκεται (από αισχρά βέβαια, αισχρά πράγματα εκδιδάσκεται κανείς).(Σοφοκλής)

8.  Το ψεύδος ισχύν της αληθείας έχει ενίοτε μείζω και πιθανωτέραν όχλου (το ψεύδος ισχύν από την αλήθεια έχει ενίοτε μεγαλυτέραν και ικανωτέραν να πείθει τον όχλον).(Μένανδρος)

9.  Ούκ έστιν αναιδούς ζώον ευθαρσέστερον (δεν υπάρχει από τον αναιδή τολμηρότερον ζώον).(Δίφιλος)

10.               Ανδρός πονηρού (ανθρώπου πονηρού) φεύγε συνοδίαν αεί (απόφευγε τη συντροφιά πάντα).(Μένανδρος)

11.              Ανδρών δε φαύλων όρκον εις ύδωρ γράφε.(Μένανδρος)

12.               Ουχ όσιον (δεν είναι θεάρεστο) κρύπτειν τον ατάσθαλον άνδρ ̛ (να καλύπτει κανείς τον ατάσθαλον άνδρα) ανέλεγκτον (ώστε να μένει ανεξέλεγκτος).(Φωκυλίδης)

13.              Ειμαρμένον δέ ( από τη μοίρα καθορισμένο δε) των κακών βουλευμάτων (των κακών αποφάσεων) κακάς αμοιβάς εστι καρπούσθαι βροτοίς (κακάς αμοιβάς είναι να καρπούνται οι θνητοί).(Τραγικό αδέσποτο)

14.              Όστις δέ διαβολαίσι πείθεται ταχύ (όποιος δε στις διαβολές πείθεται αμέσως),ήτοι πονηρός αυτός εστι τούς τρόπους (ή πονηρός ο ίδιος είναι στους τρόπους), ή παντάπασι παιδαρίου γνώμην έχει (ή όλως διόλου παιδαρίου νούν έχει).(Μένανδρος)

15.              Εν δέ διχοστασίη (μέσα εις τα κόμματα) καί ο πάγκακος έμμορε τιμής (και ο κάκιστος τυγχάνει-μετέχει- τιμής).(Ελεγειακό αδέσποτο)

16.              Δόλιον γάρ άνδρα φεύγε παρ ̛ όλον τόν βίον (το δόλιον δηλαδή άνδρα απόφευγε καθ ̛ όλον σου τον βίο).(Μένανδρος)

17.              Το πιο απίστευτο είναι  πως εκλέγετε ηγέτες σας, όχι όσους έχουν την ίδια γνώμη με κείνους που μεγάλωσαν την πατρίδα, αλλά όσους σε λόγια και σε έργα μοιάζουν με τους καταστροφείς της.   (Ισοκράτης)

18.              Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει”, που αποδίδεται “για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων”.