Σταύρος Θεοδωράκης, η αθέατη πλευρά του συστήματος (Μέρος 2ο)

Το παρελθόν που στοιχειώνει
Η πολυφωνία των μελών του Ποταμιού και οι διαφορετικές απόψεις ακόμα και σε εθνικά θέματα ιστορικής σημασίας έχουν προκαλέσει τα πρώτα σύννεφα στο νεοϊδρυθέν κόμμα. Ιδίως οι καταγεγραμμένες θέσεις του κ. Δήμου φέρνουν σε δύσκολη θέση τον κ. Θεοδωράκη. Όπως αυτές που θέλουν τους Αλβανούς πίσω από την Επανάσταση του ’21 και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη υπεύθυνο για την εθνοκάθαρση σε βάρος των Τούρκων της Πελοποννήσου. «Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι η ζωή προχωρά γρηγορότερα απ’ ό,τι νομίζουν κάποιοι σχολιαστές στην Αθήνα. Είμαι από το πρωί στα Γιάννενα, έχω πάει σε στάβλους, σε συνεταιρισμούς, έχω μιλήσει με νέους, με δημοσιογράφους, κανείς δεν με ρώτησε για το 1821. Ούτε για το 1940 συζητήσαμε. Κάποιοι άεργοι, ουσιαστικά, σχολιαστές βρίσκουν ένα κείμενο, ένα άρθρο, αναδεικνύουν κάποιες λεπτομέρειες και δίνουν μάχες. Σκάβουν χαρακώματα. Υπάρχουν όμως και σοβαρότερα πράγματα. Εγώ δεν θέλω να δώσω καμία μάχη για το παρελθόν με το παρελθόν. Δεν θέλω να δώσω καμία μάχη με το παρελθόν. Προτιμώ τη μάχη για το μέλλον με το μέλλον», είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλώντας στα Γιάννενα.

«Προχωράμε χωρίς κομματικό παρελθόν», «Δεν δίνω μάχη για το παρελθόν με το παρελθόν», «Υπάρχουν πολιτικοί που κάνουν κριτική στις πολιτικές του παρελθόντος, θέλουν όμως να γυρίσουν στο παρελθόν»… Με μια φροϊδική προσέγγιση φαίνεται ότι το παρελθόν, κατά κάποιον τρόπο, στοιχειώνει τα πολιτικά όνειρα του πρώην δημοσιογράφου.
Ίσως γιατί ατενίζοντας το χθες και με τη χρονική απόσταση που πλέον υπάρχει, θα δει την αρχή της τηλεοπτικής σταδιοδρομίας του, τη γέννηση των «Πρωταγωνιστών» του στη ΝΕΤ του 2000. Είναι η εποχή που ο Κώστας Σημίτης είναι ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, έχοντας αναδειχθεί νικητής στην εκλογική αναμέτρηση με τον Κώστα Καραμανλή και αδιαμφισβήτητος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ. Οι σχέσεις του πρώην δημοσιογράφου με τον πρώην πρωθυπουργό ήταν ανέκαθεν πολύ καλές, ασχέτως αν σήμερα ο κ. Θεοδωράκης αναγκάζεται να κάνει τοποθετήσεις του τύπου «ο κ. Σημίτης δεν μπορεί να μην ευθύνεται για τις πράξεις των υπουργών του». Ακόμα πιο στενές ήταν οι σχέσεις του με τον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, οι δυο πολιτικοί ήταν τακτικοί συνομιλητές. Σε αυτό το πλαίσιο, ο κ. Θεοδωράκης ήταν «μαλακός» σχετικά με την προσφυγή της χώρας στην τρόικα, υποστηρίζοντας ότι «η Ελλάδα είχε ένα πρόβλημα που δεν μπορούσε να το λύσει μόνη της κι έπρεπε να βοηθηθεί από τους εταίρους της και το ΔΝΤ».

Με την αμερικανική σημαία την περίοδο των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία
Στη δημοσιογραφική πορεία του ο Σταύρος Θεοδωράκης φρόντιζε να ταράσσει τα νερά, να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα όταν το απαιτούσαν οι συνθήκες. Όταν, δηλαδή, η διαφοροποίηση προβαλλόταν ως πρόκληση, ασχέτως αν εξέφραζε γραμμή υπαγορευόμενη από «ξένους παράγοντες», για να θυμηθούμε το συνοδοιπόρο του κ. Θεοδωράκη Νίκο Δήμου, και από ντόπιους υποστηρικτές τους. Όπως το 1999, όταν οι νατοϊκές δυνάμεις βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, διευθυντής τότε του περιοδικού ΚΛΙΚ, επιλέγει την αμερικανική σημαία ως εξώφυλλο στο υπό κυκλοφορία τεύχος, «παίζοντας» με μια λαϊφσταϊλίστικη «αριστερή» προσέγγιση του θέματος, προκαλώντας ένθεν κακείθεν αντιδράσεις. Ο ίδιος, συντασσόμενος στη γραμμή όσων υποστήριζαν ότι τα αμερικανικά αεροσκάφη βομβάρδιζαν το Βελιγράδι στο πλαίσιο «ανθρωπιστικής βοήθειας», είχε μιλήσει για τον ύποπτο ρόλο των Ελλήνων πολεμικών ανταποκριτών στη Γιουγκοσλαβία, γεγονός που προκάλεσε την πειθαρχική του δίωξη από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ.

Το… εναλλακτικό όχημα Protagon
Τα γραφεία του Ρrotagon, το σημείο που επέλεξε ο Σταύρος Θεοδωράκης για να ανακοινώσει το πολιτικό του κόμμα, κουβαλούν τη δική τους ιστορία. Πάντοτε καλά πλαισιωμένο από διαφημίσεις μεγάλων τραπεζών και όχι μόνο, το Ρrotagon θα αρχίσει από πολύ νωρίς να συγκεντρώνει ορισμένους από τους πιο «ακραίους» αρθρογράφους σε αυτό που αρκετοί αναλυτές αποκαλούν… εξτρεμιστικό Κέντρο. Κοινός παρονομαστής των κειμένων τους, η απέχθεια προς αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «λαϊκισμό», δηλαδή οποιαδήποτε κριτική φέρνει στο προσκήνιο τον άνθρωπο απέναντι στις εντολές της τρόικας. Ενώ όμως κάτι τέτοιο αποτελεί πολιτική και ιδεολογική επιλογή την οποία όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας οφείλουν να σεβαστούν, δεν είναι λίγοι αυτοί που έβλεπαν στην πορεία του Ρrotagon συνεχή διολίσθηση ορισμένων συντακτών προς μια βαθιά αντι-δημοκρατική κατεύθυνση. Η αρχή έγινε το 2010 από το συντάκτη του Ρrotagon Τάσο Τέλλογλου, ο οποίος ζήτησε «να βγουν “εκτός” ορισμένα άρθρα του Συντάγματος», καθώς και «να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς». Επαναφέροντας, μάλιστα, τη λογική του ιδιώνυμου, ο συντάκτης ζητούσε «ορισμένες εκδηλώσεις του ΠΑΜΕ να κηρύσσονται άμεσα παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου».
Σε λιγότερο από μισό χρόνο, και συγκεκριμένα την 21η Απριλίου του 2013 -μέρα μνήμης για την κατάλυση της Δημοκρατίας-, η ιστοσελίδα επανήλθε ζητώντας ουσιαστικά να δοθεί στις Αρχές το δικαίωμα να επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας των πολιτών για την αντιμετώπιση τρομοκρατικών επιθέσεων. Αναπαράγοντας τις θέσεις ακροδεξιών αναλυτών από τις ΗΠΑ, ο συντάκτης του κειμένου, Κώστας Γιαννακίδης, αναφερόταν απαξιωτικά σε όσους θα αντιδρούσαν σε μια τέτοια πρόταση.

Το κείμενο όμως που θα προκαλέσει την αντίδραση ακόμη και ορισμένων φανατικών αναγνωστών της ιστοσελίδας του Θεοδωράκη φέρει τον τίτλο «Γιατί όχι “εθνικοσοσιαλιστές”;» και την υπογραφή του Τάκη Μίχα. Στο κείμενο του ο συντάκης καλεί τους πολίτες να μην αποκαλούν τα μέλη της Χρυσής Αυγής «ναζί», γιατί αυτό μπορεί να ξυπνήσει τα «αντι-ιμπεριαλιστικά» αντανακλαστικά του Ρωμιού και να συνδέσει το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου με τους «γερμαναράδες». Αντ’ αυτού, όπως προδίδει και ο τίτλος, ο Μίχας αντιπροτείνει τον όρο «εθνικοσοσιαλιστής», ο οποίος, όπως υποστηρίζει, δεν ακούγεται και ιδιαίτερα άσχημος. Ύστερα από τη δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου, αρκετοί επικριτές της σελίδας θα αρχίσουν να αποκαλούν το Ρrotagon «πρωτ-Αγών» – όρο που θα χρησιμοποιήσει άρθρα του και ο γνωστός δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης.

Για μεγάλο διάστημα όμως το Ρrotagon αποτέλεσε και ένα καταφύγιο φιλελεύθερων δημοσιολόγων οι οποίοι προκάλεσαν κατά καιρούς το κοινό αίσθημα με την αναλγησία τους απέναντι στις πιο τραγικές ιστορίες που σημάδεψαν τη μνημονιακή Ελλάδα. Εδώ θα γράψει η συγγραφέας Λένα Διβάνη την απάντηση της ύστερα από τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσαν τα σκωπτικά σχόλια της για το θάνατο ενός παιδιού που δεν είχε να πληρώσει εισιτήριο στο λεωφορείο. Από τις ίδιες ηλεκτρονικές σελίδες όμως θα επιχειρήσει και η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ να δικαιολογήσει την εκρηκτική αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών την περίοδο του Μνημονίου, αποδίδοντας τις πράξεις σε κάποιου είδους προδιάθεση του αυτόχειρα…

ΕΠΙΚΑΙΡΑ