.jpg)
(Επιτύμβια στήλη 4ος αιών π.Χ. ,
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών)
Με αφορμή τον ιστορικό αγώνα της Εθνικής μας με την Ακτή Ελεφαντοστού για την πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ της Βραζιλίας, ο "Στόχος" αποκαλύπτει αυτό που ξέρανε όλοι οι απόφοιτοι Παλαιού Σχολαρχείου, αλλά αγνοούν οι νεώτερες γενιές των Ελλήνων, διότι το αποκρύπτουν οι Μπολσεβίκοι δάσκαλοι και δημοσιογράφοι: Εφευρέτες του Ποδοσφαίρου ήσαν οι ανεπανάληπτοι πρόγονοί μας, οι Αρχαίοι Έλληνες!..
Διαβάστε το αποκαλυπτικό άρθρο που ακολουθεί για να εντυπωσιαστείτε με τις φοβερές αποδείξεις που υπάρχουν...
Επίσκυρος:" ό, παιδιά τις, διά σφαίρας", " ό, μέ τά πολλών, σφαιρισμός " (Ησυχ.) {Από το Ομηρικό Λεξικό των LIDDEL & SCOTT}. Δηλαδή " αυτός που παίζει με τη σφαίρα (μπάλλα) " ή " αυτός που παίζει με πολλούς τη σφαίρα (μπάλλα)". Στην αγγλική μετάφραση του ίδιου Λεξικού λέει: Επίσκυρος = Ballgame, football or rugby.
Αν ανατρέξουμε στα Ομηρικά έπη θα βρούμε τις πρώτες πληροφορίες για παιχνίδι με μπάλλα στη λεκάνη της Μεσογείου. Μια παρόμοια αναφορά γίνεται και στον "Θεαίτητο" του Πλάτωνα
Μεγάλη επιτυχία στην αρχαία Ελλάδα γνώρισε το παιχνίδι « Επίσκυρος » που είχε πάρει το όνομά του από τη γραμμή με σκύρα (σπασμένα κομμάτια πέτρας, πετραδάκια) που χώριζε το γήπεδο.Με λίγα λόγια είχαμε και κεντρική διαχωριστική γραμμή, των δύο μεγάλων περιοχών του γηπέδου.
(Σωκράτης) Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴ ἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυτοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰ ἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς καταχρῶνται.
(μτφ): “Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη, εάν την δει κανείς από ψηλά είναι σαν τις σφαίρες (μπάλες) που αποτελούνται από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος. Είναι δηλαδή πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα
Πλάτων «Φαίδων» ή περί ψυχής [110b]
Αρα η μπάλα ήταν φτιαγμένη από 12 χρώματα, 12 κομμάτια δέρματος συμβολίζοντας τους 12 Έλληνες Θεούς.
«Φύγετε νεαροί, αυτό το παιχνίδι με την μπάλα φουσκωμένη από αέρα έχει γίνει για μεσήλικες και παιδιά» - Αρριανός ΧΙV 47
"Έριχνε ψηλά την σφαίρα και την γη που έθρεψε πολλούς άρχισε να κτυπά με προικισμένα πόδια και να κάνη στροφές γρήγορες και εναλλασσόμενες, ενώ οι άλλοι νέοι τον ζητωκραύγαζαν και στον ουρανό υψώνονταν δυνατές φωνές." - Οδύσσεια Θ 370 - 375
Μπάλα που βρέθηκε μετά από ανασκαφές στην Σαμοθράκη.
Πληροφορούμεθα λοιπόν από τον αρχαιολόγο Ε. Μπεξή στο περιοδικό ΙΧΩΡ ότι:
Υπήρχε ένα άθλημα με το όνομα "Επίσκυρος".
Το γήπεδο που διεξήγετο ο αγώνας ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη με γραμμές από χαλίκια και η μπάλα ήταν κατασκευασμένη από δερμάτινα κομμάτια ραμμένα μεταξύ τους με εντόσθια ζώων, ενώ στις άκρες του γηπέδου ήταν χαραγμένη μία γραμμή που συμβόλιζε τα δύο τέρματα.
Η μπάλα ήταν φουσκωμένη με αέρια και εξωτερικά ήταν ζωγραφισμένη με ζωντανά χρώματα και γεωμετρικά σχήματα. Σκοπός ήταν και για τις δύο ομάδες όπως και σήμερα να περάσουν την μπάλα από την απέναντι εστία, το τέρμα.
Εντύπωση προξενεί επίσης η ιατρική(!) παρατήρηση του αθλήματος. Ο μεγάλος γιατρός της ύστερης αρχαιότητος Γαληνός μας δίνει μία καταπληκτική περιγραφή στο έργο του "Περί ασκήσεων με μικρή μπάλα" του παιχνιδιού.
"Όταν οι παίκτες παρατάσσονται σε αντίθετες σειρές και αγωνίζονται, για να εμποδίσουν τον αντίπαλο να κρατήσει την μπάλα στο κέντρο, τότε είναι βίαια άσκηση με κρατήματα στους ώμους και λαβές πάλης. Έτσι το κεφάλι και ο λαιμός ασκούνται με τις κινήσεις, τα κρατήματα των ώμων και τα πλευρά και το στήθος και το στομάχι ασκούνται από τα κρατήματα και τις λαβές πάλης με τα χέρια. Σε αυτό το παιχνίδι οι γλουτοί και τα πόδια τεντώνονται βίαια, γιατί αποτελούν την βάση των κινήσεων. Ο συνδυασμός με το τρέξιμο μπροστά και πίσω και τα πηδήματα στα πλάγια, κάθε άλλο παρά μικρή άσκηση είναι όχι μόνο για τα πόδια αλλά και για όλο το σώμα που είναι σε κίνηση."
Εάν δεν αρκούν τα λόγια έχουμε και "κατευθείαν αναμετάδοση" από το αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών αθλητή - ποδοσφαιριστή, ο οποίος προσπαθεί με άψογη τεχνική να κοντρολάρει την μπάλα πάνω στο δεξί του πόδι. Είναι σαφές ότι ο παίκτης δεν πρέπει να πιάσει την μπάλα με τα χέρια του γι αυτό τα κρατάει πίσω από την πλάτη του. (Αρχική φώτο).
Μας διασώζονται ακόμη και ονόματα διάσημων «ποδοσφαιριστών» της αρχαιότητος ,όπως του Αριστόνικου του Καρυστίου, του Δημοτέλη του Χίου, του Χαιρεφάνη και του Κτησιβίου του Χαλκιδέως.
http://www.ellinikoarxeio.com/2012/08/episkyrus-ancient-hellenic-football.html#ixzz34WrhKTir
Αλλά και το κορυφαίο αρχαιογνωστικό Γερμανικό λεξικό Der Neue Pauly, η νέα έκδοση του κλασικού Pauly-Wissowa (Der neue Pauly. Enzyklopädie der Antike. Hg. v. Hubert Cancik. Stuttgart 1996ff. Bd. 1, Sp. 895) τεκμηριώνει την αρχαιοελληνική προέλευση του Ποδοσφαίρου, όπως θα δείτε από την φωτοτυπία που δημοσιεύει και μεταφράζει ο "Στόχος":
.gif)
ΙΔΟΥ νεοελληνική μετάφραση:
Αποπουδοβαλία: Αρχαίο άθλημα, πρόγονος του σημερινού ποδοσφαίρου. Αν και λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές, ήδη στα Γυμναστικά του Αχιλλέως Τακτικού υπάρχει αναφορά σε “άνδρες αποπουδοβαλόντες” στις αρχές του 4ου αι. πΧ στην Κόρινθο. Φαίνεται ότι το άθλημα έφτασε κατά την ύστερη ελληνιστική εποχή ως τη Ρώμη’ τουλάχιστον στο ψευδοκικερώνειο έργο Περί ανδρών επιφανών (3,2) γίνεται λόγος για επιφανείς αποπουδοβαλιστές. Τους δύο πρώτους αιώνες μΧ η αποπουδοβαλία φτάνει, χάρη στις ρωμαϊκές λεγεώνες, ως τη Βρετανία, απ’ όπου άρχισε να διαδίδεται εκ νέου τον 19ο αιώνα. Παρά την φανερά μεγάλη δημοτικότητά του, το άθλημα καταδικάστηκε από τους πρώτους χριστιανούς συγγραφείς (βλ. ιδίως Τερτυλλιανό Περί θεαμάτων 31 κ.ε.) Από τον 4ο αιώνα και μετά δεν υπάρχει καμιά μνεία για την αποπουδοβαλία -και ακολουθεί βιβλιογραφία σε ξένα συγγράμματα, ενώ το άρθρο το υπογράφει ο M.Mei., που είναι η σύντμηση του ονόματος του Mischa Meier, ενός έγκριτου Γερμανού κλασικιστή.
Είναι περίεργο ότι ενώ το σχετικό άρθρο έχει γραφτεί εδώ και δεκαοχτώ χρόνια, έμεινε στην αφάνεια, περιφρονημένο από την πολιτική και αθλητική ηγεσία του τόπου, αν και είναι αλήθεια ότι κάποιοι κλασικοί φιλόλογοι έγραψαν για το θέμα και στα ελληνικά.
stoxos
"Όταν οι παίκτες παρατάσσονται σε αντίθετες σειρές και αγωνίζονται, για να εμποδίσουν τον αντίπαλο να κρατήσει την μπάλα στο κέντρο, τότε είναι βίαια άσκηση με κρατήματα στους ώμους και λαβές πάλης. Έτσι το κεφάλι και ο λαιμός ασκούνται με τις κινήσεις, τα κρατήματα των ώμων και τα πλευρά και το στήθος και το στομάχι ασκούνται από τα κρατήματα και τις λαβές πάλης με τα χέρια. Σε αυτό το παιχνίδι οι γλουτοί και τα πόδια τεντώνονται βίαια, γιατί αποτελούν την βάση των κινήσεων. Ο συνδυασμός με το τρέξιμο μπροστά και πίσω και τα πηδήματα στα πλάγια, κάθε άλλο παρά μικρή άσκηση είναι όχι μόνο για τα πόδια αλλά και για όλο το σώμα που είναι σε κίνηση."
Εάν δεν αρκούν τα λόγια έχουμε και "κατευθείαν αναμετάδοση" από το αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών αθλητή - ποδοσφαιριστή, ο οποίος προσπαθεί με άψογη τεχνική να κοντρολάρει την μπάλα πάνω στο δεξί του πόδι. Είναι σαφές ότι ο παίκτης δεν πρέπει να πιάσει την μπάλα με τα χέρια του γι αυτό τα κρατάει πίσω από την πλάτη του. (Αρχική φώτο).
Μας διασώζονται ακόμη και ονόματα διάσημων «ποδοσφαιριστών» της αρχαιότητος ,όπως του Αριστόνικου του Καρυστίου, του Δημοτέλη του Χίου, του Χαιρεφάνη και του Κτησιβίου του Χαλκιδέως.
http://www.ellinikoarxeio.com/2012/08/episkyrus-ancient-hellenic-football.html#ixzz34WrhKTir
Αλλά και το κορυφαίο αρχαιογνωστικό Γερμανικό λεξικό Der Neue Pauly, η νέα έκδοση του κλασικού Pauly-Wissowa (Der neue Pauly. Enzyklopädie der Antike. Hg. v. Hubert Cancik. Stuttgart 1996ff. Bd. 1, Sp. 895) τεκμηριώνει την αρχαιοελληνική προέλευση του Ποδοσφαίρου, όπως θα δείτε από την φωτοτυπία που δημοσιεύει και μεταφράζει ο "Στόχος":
.gif)
ΙΔΟΥ νεοελληνική μετάφραση:
Αποπουδοβαλία: Αρχαίο άθλημα, πρόγονος του σημερινού ποδοσφαίρου. Αν και λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές, ήδη στα Γυμναστικά του Αχιλλέως Τακτικού υπάρχει αναφορά σε “άνδρες αποπουδοβαλόντες” στις αρχές του 4ου αι. πΧ στην Κόρινθο. Φαίνεται ότι το άθλημα έφτασε κατά την ύστερη ελληνιστική εποχή ως τη Ρώμη’ τουλάχιστον στο ψευδοκικερώνειο έργο Περί ανδρών επιφανών (3,2) γίνεται λόγος για επιφανείς αποπουδοβαλιστές. Τους δύο πρώτους αιώνες μΧ η αποπουδοβαλία φτάνει, χάρη στις ρωμαϊκές λεγεώνες, ως τη Βρετανία, απ’ όπου άρχισε να διαδίδεται εκ νέου τον 19ο αιώνα. Παρά την φανερά μεγάλη δημοτικότητά του, το άθλημα καταδικάστηκε από τους πρώτους χριστιανούς συγγραφείς (βλ. ιδίως Τερτυλλιανό Περί θεαμάτων 31 κ.ε.) Από τον 4ο αιώνα και μετά δεν υπάρχει καμιά μνεία για την αποπουδοβαλία -και ακολουθεί βιβλιογραφία σε ξένα συγγράμματα, ενώ το άρθρο το υπογράφει ο M.Mei., που είναι η σύντμηση του ονόματος του Mischa Meier, ενός έγκριτου Γερμανού κλασικιστή.
Είναι περίεργο ότι ενώ το σχετικό άρθρο έχει γραφτεί εδώ και δεκαοχτώ χρόνια, έμεινε στην αφάνεια, περιφρονημένο από την πολιτική και αθλητική ηγεσία του τόπου, αν και είναι αλήθεια ότι κάποιοι κλασικοί φιλόλογοι έγραψαν για το θέμα και στα ελληνικά.
stoxos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου