Περί “Δρακόντων” στην Ελληνική μυθολογία

Ο Περσέας η Ανδρομέδα και ο δράκων πίνακας του Ολλανδού ζωγράφου Joachim Wtewael (1566-1638) πηγή theoi.com
Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία υπήρχαν τέσσερις κατηγορίες (είδη) Δρακόντων: οι Δράκοντες ερπετά– οι θαλάσσιοι Δράκοντες (κήτη)– η Χίμαιρα (πύρινη ανάσα) και οιθηλυκοί Δράκοντες (Δράκαινες). Η λέξη δράκων προέρχεται από την αρχαία ελληνική δέρκομαι = βλέπω καθαρά. Το πρώτο είδος (Δράκοντες ερπετά) αφορά τόσο στους αρχαίους μύθους όσο καιθρύλους. Διευκρινίζεται ότι οι αρχαίοι με τον όρο «θρύλος» εννοούσαν τα πλάσματα που κατοικούσαν σε μακρινά σημεία της γης.
Δράκοντες ερπετά
Ο πρώτος τύπος δρακόντων ήταν ουσιαστικά γιγαντιαία ερπετά που ενίοτε ήταν «εξοπλισμένα» με σειρές από αιχμηρά δόντια, θανατηφόρο δηλητήριο ή πολλά κεφάλια. Στην μυθολογία φρουρούσαν συνήθως………ιερές πηγές, ιερούς τόπους, ή θησαυρούς.

Μυθικοί δράκοντες

Κολχικός δράκων
Κολχικός δράκων: Προήρχετο από τον Τυφώνα και την Γαία ή την Έχιδνα και ήταν άγρυπνο γιγαντιαίο ερπετό που φρουρούσε το χρυσόμαλλο δέρας στο ιερό άλσος του Άρη στην Κολχίδα. Όταν ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες πήγαν να πάρουν το δέρας, το τέρας είτε σκοτώθηκε από τον Ιάσονα, είτε υπνωτίσθηκε από την μάγισσα Μήδεια. Σε μια άλλη εκδοχή της ιστορίας (η οποία απεικονίζεται μόνο σε ζωγραφική αμφορέων) ο Ιάσων πρώτα καταβροχθίσθηκε από το τέρας και μετά ξεράστηκε. Τα δόντια του δράκου συγκεντρώθηκαν από το βασιλιά Αιήτη για τις μαγικές τους ιδιότητες και ένας από τους άθλους που ανέθεσε στον Ιάσονα ήταν η σπορά των δοντιών χρησιμοποιώντας άροτρο που το έσυραν ταύροι με πύρινη αναπνοή. Από την σπορά «φύτρωσε» μια φυλή πολεμιστών…..οι Σπαρτοί. Συναφώς από τα δόντια του συγγενικού Ισμένιου δράκοντα της Θήβας, που είχαν σπαρθεί από τον Κάδμο, φύτρωσε μια παρόμοια πολεμική φυλή (Σπαρτοί).
Κυχρείδης δράκων: Γιός της Γαίας, ήταν τέρας που τρομοκρατούσε το νησί της Σαλαμίνας και εκδιώχθηκε από τον βασιλέα της Σαλαμίνας Κυχρέα (γιό του Ποσειδώνα και της Σαλαμίνας). Κατόπιν «μετακόμισε» στην Ελευσίνα όπου έκτοτε συντρόφευε την θεά Δήμητρα.

Τριπτόλεμος στο άρμα της Δήμητρας
Δημήτριοι δράκοντες: Ιπτάμενοι δράκοντες που έσυραν το άρμα της θεάς Δήμητρας και τους οποίους έδωσε κατόπιν στον ήρωα Τριπτόλεμο προκειμένου να διαδώσει στον κόσμο την «γνώση της γεωργίας».
Γιγαντομάχιος δράκων: Γιός της Γαίας, ήταν γιγάντιο ερπετό το οποίο επιτέθηκε στην θεά Αθηνά κατά την Γιγαντομαχία. Η Αθηνά νίκησε το τέρας και το εκσφενδόνισε στον ουρανό δημιουργώντας τον αστερισμό του Δράκοντα. Σημειώνεται ότι ο αστερισμός συμπεριλαμβάνει και το τέρας που φύλασσε τα μήλα των Εσπερίδων.

Ηρακλής & Εσπέριος δράκων
Εσπέριος δράκων (Λάδων): Ο Λάδων ήταν γιός του Φόρκεως (Φόρκυς=θεός της θάλασσας) και της Κητούς, ή του Τυφώνα και της Έχιδνας. Ήταν εκατοντακέφαλο ερπετό το οποίο φύλασσε τα μήλα των Εσπερίδων και βασάνιζε τον Τιτάνα Άτλαντα ενώ αυτός κρατούσε τον ουρανό στους ώμους του. Το τέρας σκοτώθηκε από τον Ηρακλή και τοποθετήθηκε στον αστερισμό του Δράκοντα.

Ηρακλής & Λερναία Ύδρα
Λερναία Ύδρα: Προήρχετο από τον Τυφώνα και την Έχιδνα και ήταν γιγάντιο υδρόβιο ερπετό με εννέα κεφάλια, το οποίο ζούσε στους βάλτους της Λέρνας. Ο Ηρακλής στα πλαίσια των δώδεκα άθλων εστάλη να το εξοντώσει, αλλά για κάθε κεφάλι που έκοβε φύτρωναν δύο στην θέση του. Έτσι με την βοήθεια του Ιόλαου μετά από κάθε αποκεφαλισμό καυτηρίαζε την πληγή, ώστε να αποφεύγεται η αναγέννηση των κεφαλών. Κατά την διάρκεια του άθλου εξόντωσε επίσης και ένα καβούρι το οποίο προκειμένου να βοηθήσει την Λερναία Ύδρα, κατά την διάρκεια της μάχης του δάγκωνε την φτέρνα. Τόσο ο δράκων όσο και το καβούρι τοποθετήθηκαν από την Ήρα στους αστερισμούς δημιουργώντας την Ύδρα και τον Καρκίνο.

Κάδμος και ο Ισμένιος δράκων
Ισμένιος δράκων (ή Αιώνιος): Γιός του Άρη, ήταν γιγάντιο ερπετό το οποίο φύλασσε την πηγή του Ισμένου στην Θήβα. Όταν ο Κάδμος πήγε στην πηγή για να υδροδοτήσει την νεοϊδρυθείσα Θήβα, σκότωσε τον δράκοντα χρησιμοποιώντας μία πέτρα. Η θεά Αθηνά συνέστησε στον Κάδμο να σπείρει τα δόντια του δράκοντα προκειμένου να φυτρώσουν πολεμιστές (Σπαρτοί) εκ των οποίων οι πέντε έγιναν και οι πρώτοι άρχοντες των Θηβών. Ο πατέρας του δράκοντα Άρης…..αργότερα εκδικήθηκε τον θάνατο του μεταμορφώνοντας τον Κάδμο και την γυναίκα του Αρμονία σε ερπετά.
Μαιόνιος δράκων: Γιός της Γαίας, ερπετό το οποίο τρομοκρατούσε το ανατολικό βασίλειο της Λυδίας (Μαιονία). Κατά μία εκδοχή (Υγίνος «Αστρονομικά») σκοτώθηκε από τον Ηρακλή όταν ήταν στην υπηρεσία της βασίλισσας Ομφάλης και κατ’ άλλη (Νόννος «Διονυσιακά») σκοτώθηκε από τον Λυδό γίγαντα Δάμαση (εκ του δαμάζω).

Μήδειοι δράκοντες
Φτερωτοί δράκοντες (Μήδειοι): Γεννημένοι από το αίμα των Τιτάνων, ήσαν δύο φτερωτοί ερπετοειδείς δράκοντες οι οποίοι έσυραν το άρμα της μάγισσας Μήδειας. Τους χρησιμοποίησε προκειμένου να διαφύγει από την Κόρινθο μετά την δολοφονία της κόρης του βασιλέα Κρέοντα Γλαύκης και των δύο παιδιών της…..Φέρητα και Μέρμερο, ως εκδίκηση επειδή είχε μνηστευθεί τον Ιάσονα.
Δράκων της Νεμέας: Γιός της Γαίας, ήταν γιγάντιος δράκων (ή ερπετό) που φύλασσε το άλσος του Δία στην Νεμέα. Όταν ο Οφέλτης (νεογνό…γιός του βασιλέα της Νεμέας Λυκούργου) αφέθηκε στο γρασίδι από την Υψιπύλη η οποία ήταν τροφός του, ενώ αυτή οδηγούσε τον στρατό των «Επτά επί Θήβαις» σε μία γειτονική πηγή, ο δράκοντας κατασπάραξε το νεογνό. Αργότερα καθιερώθηκαν τα Νέμεα (αγώνες) προς τιμήν του βρέφους και του Διός.
Οφιογενεικός Δράκων: Πιθανώς γιός της Γαίας, ήταν ερπετό της βόρειο ανατολικής Μυσίας το οποίο ζευγάρωσε με μια κοπέλα ονόματι Χαλία ενώ αυτή επισκεπτόταν το ιερό αλσύλιο της θεάς Αρτέμιδος. Η Χαλία γέννησε έναν γιό τον οποίον ονόμασε Οφιογένη, οι απόγονοι του οποίου κατοίκησαν την περιοχή.
Σύμφωνα με τον Κράτη Μαλλώτη (αρχαίο στωικό φιλόσοφο, κατασκευαστή της υδρογείου σφαίρας) και τον Μάρκο Τερέντιο Βάρρωνα (Ρωμαίο πολιτικό και συγγραφέα) στην περιοχή Πάριον του Ελλησπόντου υπήρχε μια φυλή η οποία ονομαζόταν Οφιογενείς και η οποία είχε την ικανότητα να θεραπεύει κάθε δηλητηριώδες δάγκωμα ερπετού μόνο με το άγγιγμά τους.
Πιτάνιος Δράκων: Πιθανώς γιός της γαίας, ήταν ερπετό της Πιτάνης στην Αιολία της Μικράς Ασίας το οποίο μεταμορφώθηκε σε πέτρα από τους θεούς.

Απόλλων & Πύθων
Πύθων: Γιγάντιο ερπετό το οποίο είχε ορισθεί από την μητέρα του Γαία να φυλάσσει το μαντείο των Δελφών. Υπάρχει επίσης η εκδοχή να γεννήθηκε από την λάσπη που έμεινε μετά τον μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Όταν ο Απόλλων διεκδίκησε το μαντείο σκότωσε τον Πύθωνα με τα βέλη του. Έκτοτε η ιέρεια και οι τελετές ονομάσθηκαν Πυθία και Πύθεια αντίστοιχα, από το νεκρό και σάπιο σώμα του τέρατος (πύθειν=σαπίζει). Σύμφωνα με ορισμένους ο Απόλλων σκότωσε το τέρας προκειμένου να εκδικηθεί για την μητέρα του Λητώ, η οποία κυνηγήθηκε ανελέητα από τον Πύθωνα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της.
Σημειώνεται ότι ο Πύθων περιγράφεται άλλοτε ως θηλυκός και άλλοτε ως αρσενικός δράκων και ενίοτε αναφέρεται ότι προήλθε από την Έχιδνα.
Ρόδιοι Δράκοντες: Πιθανώς γιοί της γαίας, ήσαν γιγάντια ερπετά τα οποία καταδυνάστευαν το νησί της Ρόδου. Σκοτώθηκαν από τον ήρωα Φόρβα τον οποίον ο Απόλλων αργότερα τοποθέτησε στον αστερισμό του Οφιούχου.
Θεσπιακός Δράκων: Πιθανώς γιός της γαίας, ήταν τεράστιο ερπετό το οποίο ελυμαίνετο τις Θεσπιές στην Βοιωτία. Σκοτώθηκε από τον ήρωα Μενέστρατο, ο οποίος θυσίασε τον εαυτό του.
Τρωικοί Δράκοντες: Γιοί του Τυφώνα, ήσαν δύο γιγάντια ερπετά (ή θαλάσσια τέρατα) τα οποία ανέδυσε η θεά Αθηνά, ή ο Ποσειδών από τους βυθούς προκειμένου να εξοντώσουν τον μάντη Λαοκόοντα ο οποίος ήθελε να προειδοποιήσει τους Τρώες ότι ο Δούρειος Ίππος ήταν παγίδα.
Θρυλικοί δράκοντες
Αιθιοπικοί Δράκοντες: Ήταν «ράτσα» τεράστιων ερπετοειδών η οποία ζούσε στην Αιθιοπία.

Ινδικοί δράκοντες
Ινδικοί Δράκοντες: Ήταν γιγάντιοι δράκοντες – ερπετά οι οποίοι κυνηγούσαν τους ελέφαντες στην Ινδία.
Φρύγιοι Δράκοντες: Τεράστιοι δράκοντες που κατοικούσαν στα ορεινά της Φρυγίας. Κατά την διάρκεια της ημέρας στεκόντουσαν όρθιοι στην ουρά τους και προσέλκυαν πτηνά με την μαγική τους αναπνοή. Κατά την διάρκεια της νύχτας παραμόνευαν τους βοσκούς που επέστρεφαν από τους λόφους και τους κατασπάραζαν μαζί με τα κοπάδια τους.
Θαλάσσιοι δράκοντες (κήτη)
Η δεύτερη κατηγορία δρακόντων ήταν τα κήτη ή θαλάσσια τέρατα.
Κήτη: Προήρχοντο πιθανώς από τον Φόρκυ και την Κητώ. Τα δύο πιο γνωστά ήταν το κήτος που σκότωσε ο Περσεύς στην Αιθιοπία και το κήτος που σκότωσε ο Ηρακλής στην Τροία.
Τα κήτη συνήθως εμφανίζονται ως θαλάσσια ερπετά με κοφτερά δόντια. Οι Νηρηίδες εμφανίζονται πολλές φορές να ιππεύουν τέτοιου είδους πλάσματα.

Περσεύς Ανδρομέδα και δράκων
Αιθιόπειο κήτος: Πιθανώς προήρχετο από τον Φόρκυ και την Κητώ. Ήταν θαλάσσιος δράκων ο οποίος εστάλη από τον Ποσειδώνα για να λεηλατήσει την περιοχή της Αιθιοπίας, ως τιμωρία για τον υβριστικό ισχυρισμό της βασίλισσας Κασσιόπης ότι η κόρη της Ανδρομέδα ήταν πιο όμορφη από τις Νηρηίδες. Προκειμένου να κατευνάσει την οργή του δράκοντα η Ανδρομέδα αλυσοδέθηκε σε βράχο προσφερόμενη ως θυσία στο τέρας. Εκείνη την στιγμή ο Περσέας πετούσε (με τα φτερωτά σανδάλια του Ερμή) επιστρέφοντας στην Ελλάδα με το κεφάλι της Μέδουσας. Παρατήρησε την Ανδρομέδα, κατέβηκε και σκότωσε το τέρας, ελευθερώνοντας την νεαρή κοπέλα με σκοπό να την νυμφευθεί. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι μεταμόρφωσε το τέρας σε πέτρα, την οποία σήμερα αντιπροσωπεύει βράχος ο οποίος βρίσκεται πλησίον της πόλης Joppa του Λιβάνου.
Το κήτος μαζί με τον Περσέα, την Ανδρομέδα και τους γονείς της Κηφέα και Κασσιόπη, αντιπροσωπεύουν σήμερα αντίστοιχους αστερισμούς.

Ο Ηρακλής, η Ησιόνη και το τρωικό κήτος
Τρωικό κήτος: Προήρχετο από τον Φόρκυ. Ήταν θαλάσσιος δράκων ο οποίος εστάλη από τον Ποσειδώνα για να τρομοκρατήσει την πόλη της Τροίας, ως τιμωρία για την άρνηση του βασιλέα Λαομέδοντα να πληρώσει για την οικοδόμηση των τειχών της πόλης. Μία μάντις προέβλεψε ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγεί η πόλη από το τέρας ήταν να θυσιαστεί η κόρη του βασιλέα. Ο Λαομέδων το έπραξε, δένοντας την κόρη του Ησιόνη στους βράχους, η οποία τελικά σώθηκε από τον Ηρακλή, που εξολόθρευσε το κήτος είτε με αγκίστρι, είτε τοξεύοντας με βέλη. Υπάρχει η πιθανότητα ταύτισης του κήτους με τον ομώνυμο αστερισμό (Κήτος).

Ινδικό κήτος
Ινδικά κήτη: Ήσαν πολυμορφικά θάλασσια τέρατα του Ινδικού Ωκεανού. Είχαν εμπρόσθια όψη από χερσαία ζώα, όπως λέοντες, κριούς και λύκους και ελικοειδείς ουρές ψαριών. Τα κήτη ήταν στενά συνδεδεμένα με τα φυτοφάγα Ιππόκαμποι (πλάσματα που ήσαν μισό – ψάρι, μισό – άλογο). Επίσης περιελάμβαναν μια φυλή γοργόνων (πλάσματα με κεφάλι γυναίκας, ουρά ψαριού και αιχμηρά αγκάθια αντί για μαλλιά).
Σκολόπενδρα: Ήταν τεράστιο πολύποδο θαλάσσιο τέρας με τριχωτά ρουθούνια, σώμα καραβίδας και ουρά.
Χίμαιρα
Η τρίτη κατηγορία δρακόντων ήταν η Χίμαιρα, η οποία είχε πύρινη ανάσα και υβριδικό σώμα αποτελούμενο από στοιχεία λέοντα – ερπετού και αίγας (κατσίκας).

Χίμαιρα
Η Χίμαιρα προήρχετο από τον Τυφώνα και την Έχιδνα και τρομοκρατούσε την περιοχή της Φρυγίας στην Ανατολία (κατ’ άλλους ως κατοικία αναφέρονται η Λυκία, η Κόρινθος, η Ινδία και η Σικυώνα). Ήταν πολύμορφο τέρας, με σώμα και κεφαλή λέοντα στο πίσω μέρος της οποίας φύτρωνε κεφάλι κατσίκας. Είχε επίσης μαστούς κατσίκας και ουρά ερπετού.
Τον δράκοντα εστάλη να σκοτώσει ο Βελλερεφόντης ιππεύοντας το ιπτάμενο άλογο Πήγασο, κατόπιν εντολής του βασιλέα της Λυκίας Ιοβάτη. Ο ήρωας σκότωσε το τέρας εκσφενδονίζοντας μολύβι στο φλεγόμενο λαιμό της με αποτέλεσμα να προκαλέσει ασφυξία.
Απόγονοι της Χίμαιρας από την συνεύρεσή της με τον Όρθο (σκύλος με δύο κεφάλια απόγονος του Τυφώνα και της Έχιδνας) ήταν ο λέων της Νεμέας και η Σφίγγα. Η Χίμαιρα ταυτίζεται με τον αστερισμό του Αιγόκερου.
Δράκαινες
Η τέταρτη κατηγορία δρακόντων ήταν οι Δράκαινες ή θηλυκοί δράκοντες, πλάσματα με το κυρίως σώμα προερχόμενο από κάποια όμορφη νύμφη και το υπόλοιπο από δράκοντα ή θαλάσσιο τέρας. Η Έχιδνα και η Κητώ, υπήρξαν οι «μητέρες» των περισσοτέρων δρακόντων.
Κάμπη: Προήρχετο από τον Τάρταρο και την Γαία και ήταν δράκαινα η οποία είχε ορισθεί από τον Κρόνο να φυλάσσει τους Εκατόγχειρες και Κύκλωπες όταν ήσαν φυλακισμένοι στα Τάρταρα. Ο Δίας την σκότωσε και ελευθέρωσε τους Γίγαντες προκειμένου να τον βοηθήσουν στον πόλεμο εναντίον των Τιτάνων.
Η Κάμπη ήταν υβριδικό πλάσμα, το οποίο από την μέση και πάνω είχε σώμα γυναίκας με μαλλιά από ερπετά. Κάτω είχε σώμα φολιδωτού δράκοντα με χίλιες οχιές για πόδια και από τη μέση της φύτρωναν πενήντα κεφάλια από άγρια ζώα όπως λέοντες – αρκούδες κ.λ.π. Διέθετε μαύρα φτερά στους ώμους και πάνω από το κεφάλι της υπήρχε ουρά σκορπιού.
Ορισμένοι ταυτίζουν την Κάμπη με την Έχιδνα.

Φόρκυς & Κητώ
Κητώ: Προήρχετο από τον Πόντο και την Γαία και ήταν θαλάσσια θεότητα η οποία συμβόλιζε τους κινδύνους της θάλασσας. Συγκεκριμένα ήταν θεά των φαλαινών, των καρχαριών και των θαλασσίων τεράτων. Συνευρέθηκε με τον αδελφό της Φόρκυ (επίσης θαλάσσιο θεό) και από την ένωση προήλθε μια γενιά τεράτων που ονομάζονταν Φόρκυδες και ήσαν: η Έχιδνα, η Σκύλλα, ο Λάδων, η Γραία και οι Γοργόνες.
Άλλες ονομασίες της Κητούς ήσαν: Κράταιις, Λάμια, Τρίενος. Η ονομασία Κράταιις είχε δοθεί και στην Εκάτη (θεότητα της οποίας η ισχύς επεκτάθηκε πέρα από τα θαλάσσια όρια). Υπήρχε επίσης και ποταμός με την ονομασία Κράταιις στην περιοχή Brutti, στα στενά της Μεσσήνης στην Ιταλία.

Έχιδνα
Έχιδνα: Προήρχετο από τον Φόρκυ και την Κητώ (Ησίοδος «Θεογονία») ή από τον Τάρταρο και την Γαία (Απολλόδωρος) και ήταν δράκαινα με κεφαλή και στήθος γυναίκας. Ίσως να εκπροσωπούσε τις φθορές της γης, όπως: σήψη, λάσπη, βάλτους, ασθένειες κ.λ.π.
Συχνά εξομοιώνεται με τον Πύθωνα (αναφέρθηκε στην κατηγορία των δρακόντων). Ορισμένοι την αποκαλούν Ταρτάρια μύραινα (είδος ψαριού) και την συσχετίζουν με τα σκοτεινά, βαλτώδη Τάρταρα στα έγκατα της γης. Ο Ησίοδος την εμφανίζει ως κόρη τερατόμορφου θαλάσσιου θεού.
Σε όλες τις περιπτώσεις παρουσιάζεται ως σύντροφος του Τυφώνα (δαίμονας των θυελλωδών ανέμων) και μαζί γέννησαν μια σειρά τεράτων τα οποία τρομοκράτησαν την γη.
Άλλες συγγενικές δράκαινες υπήρξαν η Αργεία Έχιδνα, η Αργεία Ποινή, η Ταρταρική Κάμπη και η Φωκική Σύβαρις.
Αργεία Έχιδνα: Προήρχετο από τον Πείρανθο (γιός του βασιλέα Άργου) και της Στίγγας (Επιμενίδης – Παυσανίας) ή του Τάρταρου και της Γαίας (Απολλόδωρος). .
Με την Αργεία Έχιδνα ορισμένες φορές ταυτίζεται η Έχιδνα των Αριμασπών (θρυλικός λαός της βόρειας Φρυγίας οι οποίοι έσωσαν τους Αργοναύτες από τρικυμία)
Ποινή: Προήρχετο πιθανώς από τον Άδη (Στάτιος «Θηβαίδα»). Είχε παρόμοια εμφάνιση με την Έχιδνα και στάλθηκε από τον θεό Απόλλωνα να τιμωρήσει το Άργος για τον άδικο χαμό του γιού του Λίνου (γιός του Απόλλωνα και της Ψαμάθης……κόρης του βασιλέα του Άργους Κροτώπου…..η οποία φοβούμενη τον πατέρα της έδωσε τον Λίνο σε βοσκούς για να τον αναθρέψουν, με αποτέλεσμα όταν ενηλικιώθηκε να χάσει την ζωή του από τσοπανόσκυλα).
Η Ποινή τρομοκρατούσε το Άργος αρπάζοντας τα παιδιά από τις μητέρες και τελικά σκοτώθηκε από τον Κόροιβο (ήρωα του Άργους).
Έχει πολλές ομοιότητες με τον θηλυκό δαίμονα Λάμια.
Σκύθεια Δράκαινα: Η πρώτη αρχόντισσα της Σκυθίας. Ήταν μισή γυναίκα και μισή ερπετό και όταν ο Ηρακλής επισκέφθηκε το βασίλειό της κατά τη διάρκεια του άθλου του με το κοπάδι του Γηρυόνη, αυτή έκλεψε ορισμένα βόδια και ζητούσε από τον Ηρακλή να ζευγαρώσει μαζί της προκειμένου να τα επιστρέψει.

Σκύλλα
Σκύλλα: Προήρχετο από τον Φόρκυ και την Κητώ και κατοικούσε στον Βόσπορο. Είχε έξι λαιμούς…….τα κεφάλια της διέθεταν τρείς σειρές σιαγόνες έκαστο….είχε επίσης ουρά γάτας και από σώμα της φύτρωναν τέσσερα κεφάλια σκύλων. Η Σκύλλα βρισκόταν απέναντι από την Χάρυβδη (η πρώτη στην Ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου και η δεύτερη στην ασιατική ακτή) και ταλαιπωρούσαν τους ναυτικούς. Η Σκύλλα άρπαζε τους ναυτικούς από τα πλοία και η Χάρυβδις δημιουργούσε δίνες. Η φωνή της έμοιαζε με ουρλιαχτό σκύλου (εξ’ ου και το όνομά της).
Ορισμένοι τοποθετούν τα δύο τέρατα στα στενά της Μεσσήνης στην Ιταλία και ιστορικοί της κλασσικής εποχής (Maurus Servius Honoratus) ισχυρίζονται ότι η Σκύλλα ήταν πανέμορφη Ναϊάδα την οποία ερωτεύθηκε ο Ποσειδών ή ο Γλαύκος, αλλά η Αμφιτρίτη ή η Κίρκη αντίστοιχα την μεταμόρφωσε σε τέρας, δηλητηριάζοντας το νερό στο οποίο έκανε μπάνιο.
Την Σκύλλα σκότωσε ο Ηρακλής σε ένα ταξίδι του αλλά ο Φόρκυς την ανέστησε τοποθετώντας φλεγόμενους πυρσούς στο σώμα της.
Σύβαρις: Δράκαινα η οποία στοίχειωνε τους Δελφούς κατασπαράζοντας βοσκούς και διερχόμενους ταξιδιώτες. Σκοτώθηκε από τον ήρωα Ευρύβαρο (γιός του Εύφημου και απόγονος του θεού των ποταμών Αξιού) ο οποίος την κατακρήμνισε.
Πηγές
theoi.com
Απολλώνιος ο Ρόδιος: Αργοναυτικά 3ος αι. π.Χ
Λυκόφων: Αλεξάνδρα – ελληνική ποίηση 3ος αι. π.Χ
Φιλόστρατος ο πρεσβύτερος: Εικόνες - 3ος αι. μ.Χ
Φιλόστρατος ο νεώτερος: Εικόνες - 3ος αι. μ.Χ
Σενέκας: Μήδεια – λατινική τραγωδία 1ος αι. μ.Χ
Σενέκας ο νεώτερος: Ηρακλής – λατινική τραγωδία 1ος αι. μ.Χ
Διόδωρος Σικελιώτης: Βιβλιοθήκη Ιστορίας – ελληνική ιστορία 1ος αι. π.Χ
Valerius Flaccus: Αργοναυτικά – λατινικό έπος 1ος αι. μ.Χ
Απολλόδωρος: Βιβλιοθήκη – ελληνική μυθογραφία 2ος αι. μ.Χ
Στράβων: Γεωγραφία – 1ος αι. π.Χ – 1ος αι. μ.Χ
Γάιος Ιούλιος Υγίνος: Αστρονομικά – λατινική μυθολογία 2ος αι. μ.Χ
Νόννος ο Πανοπολίτης: Διονυσιακά – ελληνικό έπος 5ος αι. μ.Χ
Ησίοδος: «Θεογονία» «Κατάλογοι Γυναικών» 8ος – 7ος αι. π.Χ
Πίνδαρος: «Ωδές» 5ος αι. π.Χ
Καλλίμαχος: Ύμνοι 3ος αι. π.Χ
Παυσανίας: Περιγραφή της Ελλάδας 2ος αι. μ.Χ.
Οβίδιος: Μεταμορφώσεις – λατινικό έπος 1ος αι. π.Χ – 1ος αι. μ.Χ
Οβίδιος: Ηρωίδες – λατινική ποίηση 1ος αι. π.Χ – 1ος αι. μ.Χ
Antoninus Liberalis (Έλληνας ιστορικός περί το 300 μ.Χ): Μεταμορφώσεις
Βιργίλιος: Αινειάδα – λατινικό έπος 1ος αι. π.Χ
Βιργίλιος: Γεωργικά – λατινικό ειδυλλιακό 1ος αι. π.Χ
Προπέρτιος: Ελεγείες 1ος αι. π.Χ
chilonas.wordpress.com