Τερατογεννέσεις, βιολογικά πειράματα ή κάτι άλλο...; (Μέρος Γ')

Στο 3ο μέρος του άρθρου θα αναφερθούμε σε ανθρωπόμορφες οντότητες πάλι, κυρίως σύγχρονες ή μεταγενέστερες των αρχαίων που έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά...

Αιγυπτιακές θεότητες:



Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι θεοί των αρχαίων Αιγυπτίων έχουν συνήθως σώμα ανθρώπου και κεφάλι κάποιου ζώου (πτηνού, ερπετού, εντόμου ή θηλαστικού) ή είναι τελείως ζωόμορφοι. Ακόμα υπάρχουν πολλές αντιστοιχίες με κάποιες θεότητες των αρχαίων Ελλήνων. Ακολουθεί αναλυτικός κατάλογος των θεοτήτων:

• Άθωρ, (Hathor) - "Οίκος του Ώρου", θεά αγελάδα της αγάπης και της μουσικής.
• Ακέρ, (Aker) - "the Bender", προστάτης του ταξιδεύοντος ηλίου.
• Άμμουτ, (Ammut) - "Καταβροχθιστής των Νεκρών", δαίμων που καταβρόχθιζε ψυχές.
• Άμων, (Amon) - "ο Κρυμμένος", θηβαϊκός βασιλεύς των νεκρών.
• Ανκέτ, (Anqet) - "Εναγκαλίζουσα Κυρία", θεά των υδάτων, Ελεφαντίνη.
• Άνουβις, (Anubis) - "το Βασιλικό Παιδί", θεός-τσακάλι της μουμιοποίησης.
• Απέπ, (Apep), ο όφις που προσπάθησε να σκοτώσει τον ήλιο.
• Ατέν, (Aten), ηλιακός δίσκος.
• Ατούμ, (Atum) - "ο Πλήρης", θεός του δύοντος ηλίου.
• Γκεμπ, (Geb) - "Γη", θεός της γης.
• Βησά, (Bisu) - Προστάτης του σπιτιού
• Θωθ, (Thoth) - "Οδηγός", θεός-ίβις της σοφίας και της σελήνης
• Ιμσέτυ, (Imsety) - "ο Ευγενικός", προστάτης του ήπατος του νεκρού.
• Ιμχοτέπ, (Imhotep) - "Εκείνος που ερχεται εν ειρήνη", γιος του Πτα.
• Ίσις, (Isis) - "ο Θρόνος", θεά της μαγείας.
• Κεμπεχσενουέφ, (Qebehsenuef) - "Εκείνος που δροσίζει τον αδελφό του", Προστάτης των σπλάχνων του νεκρού.
• Κεπερά, (Khepera) - "Εκείνος που έρχεται σε Ύπαρξη", θεός-σκαραβαίος του ανατέλλοντος ηλίου.
• Κετές, (Qetesh) - "Ιερή", Σημιτική θεά της φύσης.
• Κνεμού, (Khnemu) - "Προστάτης/Εμπλουτιστής" θεός της πλημμύριδας του Νείλου.
• Κχονσού, (Khonsu) - "Ταξιδιώτης", θηβαϊκός θεός της σελήνης.
• Μά'ατ, (Ma'at) - "Αλήθεια", θεά της τάξης και της αλήθειας.
• Μερετσεγκέρ, (Meretseger) - "Εκείνη που αγαπά τη σιγή", θεά της Κοιλάδας των Βασιλέων.
• Μεσκνέτ, Meshkhent - "Γενέθλιος τόπος", προστάτιδα θεά της γέννησης.
• Μιν, (Min) - "ο Σταθερός", θεός της αρσενικής γονιμότητας.
• Μιχός, (Mihos) - "Αληθής έμπροσθέν τους", θεός-λέων, γιος της Μπαστέτ.
• Μοντού, (Montu) - "Νομάδας", αιγυπτιακός θεός του πολέμου.
• Μουτ, (Mut) - "Μητέρα", θηβαϊκή Μητέρα-Θεά.
• Μπαστέτ, (Bastet) - "Καταβροχθίστρια Κυρία" Γάτα θεά του οίκου.
• Μπατ, (Bat), αρχαία ουράνια θεά-αγελάδα.
• Μπες, (Bes) Νάνος θεός της μουσικής και των πολεμικών επιχειρήσεων.
• Μπουτό, (Buto) - "Εκείνη που είναι Πράσινη" θεά κόμπρα των Κάτω Αιγύπτου
• Νεθ, (Neith) - "Εκείνη που είναι", θεά του πολέμου και της ύφανσης
• Νεκχεμπέτ, (Nekhebet) - "Εκείνη που ανήκει στην Νεκχέμπ" θεά-όρνεο της Άνω Αιγύπτου
• Νεφερτέμ, (Nefertem) - "Λωτός", θεός του λωτού, Μέμφις.
• Νέφθυς, (Nephthys) - "Κυρία του Οίκου" Αδελφή της Ίσιδας, σύζυγος του Σετ
• Νουν, (Nun) - "Άβυσσος" θεός των αρχέγονων υδάτων.
• Νουτ, (Nut) - "Ουρανός", θεά του ουρανού.
• Ντουαμουτέφ, Duamutef - "Εκείνος που υμνεί την μητέρα του" Προστάτης του στομάχου των θεών.
• Όνουρις, (Onuris) - "Sky-Bearer" Πολεμιστής και ουράνιος θεός της Αβύδου.
• Όσιρις, (Osiris) - "Εκείνος που βλέπει τον Θρόνο" Κύριος της μεταθανάτιας ζωής.
• Ουεπουαουέτ, (Wepwawet), Οφιός - "Εκείνος που ανοίγει τους δρόμους", ψυχοπομπός.
• Πτα, (Ptah) - "Δημιουργός" Μουμιοποιημένος θεός δημιουργός.
• Ρε ή Ρα, (Re) - "Ήλιος", δημιουργός θεός του ήλιου.
• Σατέτ, (Satet), θεά του Νείλου και της γονιμότητας.
• Σεκμέτ, (Sekhmet) - "Ισχυρό Θηλυκό", θεά του πολέμου και της καταστροφής.
• Σελκέτ, Selket - "Εκείνη που αναπνέει" θεά-σκορπιός της μαγείας.
• Σέραπις, (Serapis) Συγκριτική θεότητα της μεταθανάτιας ζωής.
• Σεσχάτ, (Seshat) - "Κυρία Γραφέας", θεά της μέτρησης.
• Σετ, (Seth) - "To Dazzle", θεός του χάους, σκότωσε τον Όσιρι.
• Σοκάρ, (Sokar), θεός της νεκρόπολης της μέμφιδας.
• Σομπέκ, (Sobek) - "ο Παρατηρητής", θεός των κροκοδείλων.
• Σοπντέτ, (Sopdet), θεά του άστρου Σείριος.
• Σου, (Shu) - "Ξηρός", θεός του αέρα.
• Ταουρέτ, (Tauret) - "η Μεγάλη", θεά των γυναικών και του οίκου.
• Τεφνούτ (Tefnut), θεά της υγρασίας και της βροχής.
• Χαπί, (Hapi) - "Δρομέας", Θεός του Νείλου.
• Χαπύ, (Hapy) - "Δρομέας" προστάτης των πνευμόνων των νεκρων.
• Χε, (Heh), θεός του απείρου.
• Χεκέτ, (Heket), θεά-βάτραχος του απείρου.
• Ώρος, (Horus) - "Υψηλά, Άνω", θεός γεράκι του ήλιου.

Γοργόνες:

Οι γοργόνες είναι ένα μυθικό έθνος με σώμα ανθρώπου από τη μέση και πάνω, και από τη μέση και κάτω ψάρι. Υπάρχουν σε πολλούς λαούς με διάφορες ιστορίες και συνήθως είναι μόνο γένους θυλικού.


Νεράιδες-Ξωτικά:



Τα ξωτικά είναι μυθικά πλάσματα της Σκανδιναβικής μυθολογίας, που επέζησαν στις λαϊκές παραδόσεις της βόρειας Ευρώπης. Αρχικά ως γένος ελάσσονων θεών της φύσης και της γονιμότητας, τα ξωτικά απεικονίζονται συχνά σαν φαινομενικά νεαροί άντρες και γυναίκες (νεράιδες) εξαίσιας ομορφιάς που ζουν σε δάση και άλλες φυσικές περιοχές, υπογείως, ή σε κρύπτες. Περιγράφονται σαν υπεραιωνόβια ή αθάνατα πλάσματα και τους αποδίδουν μαγικές δυνάμεις. Για αυτά ο χρόνος κοιλά διαφορετικά και μπορούν να φέρουν καλή ή κακή τύχη σε όποιον τα συναντήσει, και για να τα εξευμενήσει ο λαός τα αποκαλεί «καλοί άνθρωποι».


Ξωτικά στην αρχαία Νορβηγική μυθολογία

Η πρώτη περιγραφή ξωτικών μας έρχεται από τη Νορβηγική μυθολογία. Στα αρχαία νορβηγικά ονομάζονται álfar και η παρουσία μυθολογικών πλασμάτων με συγγενή ονομασία σε μεταγενέστερες λαϊκές παραδόσεις ενισχύει την άποψη ότι η πίστη στα ξωτικά ήταν κοινή σε όλες τις γερμανικές φυλές και όχι μόνο στους αρχαίους Σκανδιναβούς. Ξωτικά στη Σκανδιναβική μυθολογία αναφέρονται στην Έντα και στις σάγκα. Εδώ τα ξωτικά συσχετίζονται με τους Εσίρ, ειδικά από την έκφραση "Æsir and the elves", που σημαίνει περίπου "όλοι οι θεοί". Ωστόσο, ταυτίζονται και με τους Βανίρ από κάποιους ειδικούς. Τα ξωτικά της Σκανδιναβικής μυθολογίας έχουν μέγεθος ανθρώπου: ξωτικά και άνθρωποι μπορούσαν να ζευγαρώσουν. Ξακουστοί άνθρωποι μετά το θάνατό τους θα μπορούσαν να γίνουν ξωτικά, όπως ο μεγάλος βασιλιάς Όλαφ Γκέιρσταντ

Ξωτικά στη Σκανδιναβία

Στις λαϊκές παραδόσεις της Σκανδιναβίας, που είναι μια μεταγενέστερη μείξη της Νορβηγικής μυθολογίας και στοιχείων του Χριστιανισμού, το ξωτικό αποκαλείται elver στα δανέζικα, alvστα νορβηγικά και alv ή älva στα σουηδικά. Οι φτερωτές νεράιδες των βρετανικών λαϊκών παραδόσεων συχνά συγχέονται με τα ξωτικά. Σε ένα παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν αναφέρεται η ονομασία elvere. Σε αυτή την ιστορία, τα ξωτικά μοιάζουν περισσότερο με τα ξωτικά των τοπικών λαϊκών παραδόσεων: πανέμορφες θηλυκές υπάρξεις, που ζουν στο ύπαιθρο και μπορούν να παρασύρουν έναν άντρα σε ένα χορό μέχρι θανάτου. Συνήθως απεικονίζονται με ξανθά μαλλιά και άσπρο δέρμα και, όπως τα περισσότερα πλάσματα στις σκανδιναβικές λαϊκές παραδόσεις, τα ξωτικά γίνονται ιδιαίτερα ενοχλητικά όταν τα προσβάλλει κανείς. Μπορούσε να τα δει κανείς να χορεύουν στα λιβάδια ειδικά τη νύχτα ή πρωινά με ομίχλη. Όμως, αν κάποιος παρακολουθούσε το χορό τους, είχε την αίσθηση ότι είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες, ενώ στην πραγματικότητα είχαν περάσει χρόνια ολόκληρα. (Ακόμα και στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού ανακαλύπτει ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά στο δάσος ξωτικών του Λοθλόριεν).

Ξωτικά στη Γερμανική μυθολογία

Στη γερμανική λαϊκή παράδοση, τα ξωτικά θεωρούνταν μικρά σκανδαλιάρικα πλάσματα, που προκαλούσαν αρρώστιες στα ζώα και τους ανθρώπους και έφερναν άσχημα όνειρα, επειδή κάθονταν πάνω στο στήθος αυτού που κοιμόταν. Η γερμανική λέξη Albtraum (=εφιάλτης), κυριολεκτικά σημαίνει ξωτικό όνειρο. Ο θρύλος του Erlkönig φαίνεται να δημιουργήθηκε στη Δανία κατά το ίδιο σχεδόν χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις της Γερμανίας και της Δανίας, ο Erlkönig εμφανίζεται σαν προάγγελος θανάτου, όπως οι νεράιδες μπάνσι στην Ιρλανδική μυθολογία. Ωστόσο, ο Erlkönig εμφανίζεται μόνο στο άτομο που θα πεθάνει και η έκφρασή του δηλώνει τι είδους θάνατο θα περιμένει: ήρεμο ή γεμάτο πόνους και αγωνία. Αυτή η πλευρά του μύθου ενέπνευσε τον Γκαίτε να γράψει το ποίημα του Der Erlkönig.

Ξωτικά στην Αγγλική μυθολογία

H λέξη elf εμφανίστηκε στην Αγγλική γλώσσα από την Αρχαία Αγγλική λέξη ælf κι έτσι έφτασε στη Μεγάλη Βρετανία αρχικά με τους Αγγλοσάξονες. Τα ξωτικά των Αγγλοσαξόνων φαίνεται να είχαν ομοιότητες με τα ξωτικά στη Σκανδιναβική μυθολογία: υπερφυσικά πλάσματα με ανθρώπινο παρουσιαστικό, κυρίως αρσενικού φύλου, μπορούσαν να βοηθήσουν ή να βλάψουν τους ανθρώπους που τα συναντούσαν. Ωστόσο, τα μεταγενέστερα αγγλικά παραμύθια παρουσίαζαν τα ξωτικά σαν μικρά δυσδιάκριτα πλάσματα με σκανταλιάρικο χαρακτήρα. Δεν είναι κακά, αλλά ενοχλούν τους ανθρώπους ή μπλέκονται στις υποθέσεις τους. Κάποιες φορές είναι αόρατα. Σε αυτή την παράδοση, τα ξωτικά ταυτίστηκαν λίγο πολύ με τις νεράιδες της Κέλτικης μυθολογίας κι έτσι πολλές φορές πλέον δεν διαχωρίζονται στη λαϊκή παράδοση. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η λογοτεχνική επίδραση στάθηκε καθοριστική για την απαγκίστρωση της εικόνας των ξωτικών από τις μυθολογικές τους ρίζες, με εξέχον παράδειγμα τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, που φανταζόταν τα ξωτικά σαν μικρούς ανθρώπους και δεν τα ξεχώριζε από τις νεράιδες στα διάφορα έργα του.

Καλικάτζαροι:



Ελληνική δοξασία (αρχαίας καταγωγής) «δαιμόνιων» που σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου). Εκτός του Δωδεκαήμερου τον υπόλοιπο χρόνο μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δένδρο που κρατά τη γη (παραλλαγή του μυθικού Άτλαντα). Βγαίνουν δε στην επιφάνεια κοντά στο τέλος της εργασίας τους, από το φόβο μήπως τελικά η ετοιμόρροπη γη τους πλακώσει (στη Μακεδονία: για να γιορτάσουν πρόσκαιρα τη νίκη τους), όταν δε κατεβαίνουν βρίσκουν το δένδρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα. Το δένδρο των Χριστουγέννων συμβολίζει αυτή ακριβώς την ακεραιότητα και τη Θεϊκή δύναμη και προστασία με την παρουσία του Χριστού.Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τις μέρες αυτές τα «νερά είναι αβάφτιστα» και οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους τώρα που ο Χριστός είναι και εκείνος αβάφτιστος. λαός τους φαντάζεται με διάφορες μορφές κατά περιοχή με κοινό γνώρισμα την ασχήμια τους. Κατά Αραχωβίτικη περιγραφή αυτοί είναι: «κακομούτσουνοι» και «σιχαμένοι», «καθένας τους έχει κι απόνα κουσούρι, άλλοι στραβοί, άλλοι κουτσοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι και κοντολογής όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους». Συνήθως φαντάζονται νάνοι, αλλά και ψηλοί, σκουρόχρωμοι, με μαλλιά μικρά και ατημέλητα, μάτια κόκκινα, δόντια πιθήκου, δασύτριχοι, χέρια και νύχια πιθήκου, πόδια γαϊδάρου ή το ένα γαϊδάρου και το άλλο ανθρώπινο, ("μισοί γαϊδούρια και μισοί άνθρωποι όπως λένε στη Σύρο) αλλά και σαν «μικροί σατανάδες» - (σατανοπαίδια όπως λένε στη Νάξο), άλλοτε γυμνοί και άλλοτε ρακένδυτοι με σκούφο (οξυκόρυμβο) από γουρουνότριχες και με παπούτσια άλλοτε σιδερένια και άλλοτε με τσαρούχια ή τσαγγία. Η τροφή τους κυρίως ακάθαρτη: σκουλήκια, βαθράκοι (=βάτραχοι), φίδια, ποντίκια κ.ά. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται τα εδέσματα του Δωδεκαήμερου. Είναι πολύ ευκίνητοι ανεβαίνουν στα δένδρα πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια κάνοντας μεγάλη φασαρία. Και ότι βρουν απλωμένα τα ποδοπατούν. Άμα βρουν ευκαιρία κατεβαίνουν από τις καμινάδες στα σπίτια και μαγαρίζουν τα πάντα.


Καλαμοδόντα:

 Έτσι ονομάζουν οι κάτοικοι της Αρκαδικής υπαίθρου ένα ανθρωποειδές πλάσμα ή δαίμονα, που χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλα δόντια, τα οποία προεξέχουν από το στόμα του.



Τσουπακάμπρας:



Το όνομα σημαίνει κατά λέξη «αιγορουφηχτής». Είναι ένα πλάσμα που κατοικέι στη Ν.Αμερική κυρίως. Είναι μάλλον ζώο το οποίο περιγράφεται παρόμοιο με το σκύλο, άτριχο και γκρι με δέρμα σαν ερπετού και μετακινείται με άλματα όπως το καγκουρό. Έχει ύψος έως 1,2μ και σε κάθε άλμα μπορεί να φτάσει σε μέγιστο ύψος 6μ. Έχει μεγάλα δόντια και στις επιθέσεις του ρουφά όλο το αίμα από το θύμα το οποίο είναι συνήθως κάποιο πρόβατο ή αγελάδα, κατσίκα κλπ μέσα από 2 ή 3 οπές. Η παρουσία του ήταν γνωστή ήδη από την εποχή των Μάγια.


Γέτι:



Γιέτι ή Χιονάνθρωπος των Ιμαλαίων είναι ένα απο τα πιο γνωστα μυστηριώδη πλάσματα. Εδω και 100 περίπου χρόνια πολλοι ερευνητές έχουν αποτύχει να εντοπίσουν και να καταγράψουν επιστημονικά αυτο το πλάσμα, που δύσκολα ανιχνευεται. Η πρώτη αξιόπιστη μαρτυρία για την ύπαρξη του ΓΙΕΤΙ δόθηκε απο έναν Έλληνα φωτογράφο κατα την διάρκεια μιας γεωλογικής αποστολής στα Ιμαλάια, τον Τομπάζη. Ο οποιος είδε και φωτογράφησε το τεράστιο ανθρωπόμορφο πλάσμα και κατόπιν εντόπισε τα τεράστια ίχνη του πάνω στο χιόνι. Περιγραφές τον θέλουν έως και 3μ ψηλό. Στην Αμερική είναι γνωστός με το όνομα Μεγαλοπόδαρος στα Βραχώδη Όρη και sasquatch στην Β.Αμερική.



Mothman:

O Mothman είναι ίσως ένα από τα πιο παράξενα "πλάσματα" που γνώρισε ποτέ η Αμερικανική ήπειρος. Κόκκινα μάτια, ψηλότερο από τον άνθρωπο, μεγάλα φτερά σαν της πεταλούδας, εκπληκτική ομοιότητα με την κουκουβάγια. Πρώτη αναφορά για τον Mothman γίνεται στην εφημερίδα "New York Sun" στις 18 του Σεπτέμβρη του 1877, όπου γίνεται λόγος για ένα περίεργο πλάσμα με ανθρώπινη υπόσταση αλλά με φτερά νυχτερίδας. Οι εμφανίσεις του συνεχίζονται στη Νέα Υόρκη και πιο συγκεκριμένα στο Μπρούκλιν, μέχρι και το 1880. Ακόμα και πρόσφατα υπάρχουν αναφορές για θεάσεις του και τις παράξενα περιστατικά που συνοδεύουν.


Άγγελοι-Δαίμονες:



Ως άγγελοι συναντόνται στις δυτικές κυρίως θρησκείες τα καλά πνεύματα που επιτελούν το θέλημα του Θεού και βοηθούν όποιον τους έχει ανάγκη. Είναι ανθρωπόμορφοι και καλές οντότητες, ενώ συνήθως έχουν φτερά στην πλάτη τους. Το αντίθετο ως προς την καλοσύνη είναι οι δαίμονες. Θεωρούνται διαβολικές οντότητες με διάφορες μορφές (ερπετοειδείς με φτερά νυχτερίδας, πόδια τράγου, κερασφόροι κλπ) και επιτελούν μόνο κακό έργο και διαβάλουν τον άνθρωπο και το έργο του Θεού.

Οι άγγελοι με βάση την ιεραρχία τους, διαχωρίζονται σε 3 τάξεις που έκαστος φέρει τριχώρους ή αλλιώς «Ταξιαρχίες»:

• Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνους,
• Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες και
• Αρχές, Αρχάγγελους και αγγέλους.

Ιδίωμα της πρώτης ιεραρχίας είναι η πύρινη σοφία και η γνώση των ουρανίων, ενώ έργο τους ο θεοπρεπής Ύμνος του γελ. Η δεύτερη ιεραρχία έχει ως ιδίωμα τη διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και την διενέργεια των θαυμάτων, ενώ έργο τους είναι ο τρισάγιος ύμνος «Άγιος, Άγιος, Άγιος». Τέλος ιδίωμα της τρίτης ιεραρχίας είναι να εκτελούν θείες υπηρεσίες και έργο τους αποτελεί ο ύμνος «Αλληλούια». Από την Αγία Γραφή γνωρίζουμε και μερικούς αγγέλους ονοματικά. Τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, που σημαίνει «ήρωας του Θεού», από την εμφάνισή του στον προφήτη Δανιήλ, στον προφήτη Ζαχαρία και στη Θεοτόκο. Γνωρίζουμε το Μιχαήλ, που σημαίνει «τις ως ο Θεός ημών», ενώ εμφανίζεται πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ραφαήλ είναι ο τρίτος άγγελος που γνωρίζουμε, το όνομά του σημαίνει «ο Κύριος θεραπεύει» και εμφανίζεται στον Τωβίτ μεταφέροντας τις ανθρώπινες προσευχές στο θρόνο του Θεού. Τέλος γνωστός από την εβραϊκή παράδοση είναι και ο Ουριήλ.

Εωσφόρος, ο έκπτωτος άγγελος

Σύμφωνα με πολλά αποσπάσματα (Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, Αποκάλυψη του Ιωάννη), ο Εωσφόρος πριν από την πτώση του ήταν ο σπουδαιότερος, ο πρώτος στην ιεραρχία των αγγέλων. Το όνομά του σήμαινε «αυτός που μεταφέρει το φως». Η μετέπειτα ονομασία του ως «Σατανάς» προέρχεται από την εβραϊκή λέξη σατάν, η οποία χρησιμοποιήθηκε στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα με τις λέξεις «Σατανάς» ή «Διάβολος» και δηλώνει τον επίβουλο, τον εχθρό. Αυτός που άλλοτε «έφερε το φως» μετατράπηκε στον κατ’ εξοχήν εχθρό του ανθρώπου. Επειδή είχε μεγάλη δόξα, η σοφία του διεφθάρη και η υπερηφάνεια του μετατράπηκε σε αλαζονία, με αποτέλεσμα να απαιτεί να είναι ίσος με το Θεό. Η αλαζονεία λοιπόν ήταν ένα από τα βασικά αίτια που οδήγησαν τον Εωσφόρο στην πτώση. Όπως καταγράφεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, μαζί του παρέσυρε και ένα μεγάλο αριθμό αγγέλων από όλα τα Τάγματα.

Ανατολικές θρησκείες

Στο Ζωροαστρισμό οι αγαθοί άγγελοι, ονομάζονται Αμέσα Σπέντα, τους Αθανάτους που αποτελούσαν λειτουργικές όψεις του Αχούρα Μάζντα, του Σοφού Κυρίου. Ο Βοχού Μάνα, ένα αγαθό λειτουργικό πνεύμα, ήταν που ανακάλυψε τον 6ο αιώνα π.Χ. τον Ζωροάστρη που ήταν ο αληθινός Θεός καθώς και ένα είδος συμβολαίου που οποιοσδήποτε θα μπορούσε να ακολουθήσει ή να απορρίψει ως τρόπο ζωής. Με παρόμοιο τρόπο ο άγγελος Γαβριήλ βρήκε το Κοράνιο και τον προφήτη Μωάμεθ ο οποίος αποκάλυψε τον αληθινό Θεό (Αλλάχ). Μάλιστα οι χαρακτηρισμοί που αποδίδονται στον Γαβριήλ («πνεύμα αγιότητος» και «πιστό πνεύμα») είναι παρόμοιοι με του αγγέλους του Αμέσα Σπέντα.

Βαμπίρ-Βρυκόλακες:



Οι βρυκόλακες είναι μυθικά όντα, δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας, τα οποία στην ελληνική και χριστιανορθόδοξη παράδοση έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά. Πρόκειται για σώματα νεκρών που αναστήθηκαν αφού καταλήφθηκαν από κάποιον δαίμονα και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ειδικά τη νύχτα, πχ σκύλου ή κατσικιού. Έτσι συνδεόνται άμεσα με το Κακό και τον Σατανά. Σε κάποιες περιοχές λέγονται "καταχανάδες" ή "τυμπανιαίοι" γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιεί. Τρέφονται με αίμα, αλλά και γάλα ή αλεύρι, μαγαρίζουν (λερώνουν) το σπίτι συγγενικών τους προσώπων και σκοτώνουν πρώτα τους συγγενείς τους. Δεν τους επηρεάζει ο ήλιος, αλλά φοβούνται τα Θεία και, κατά κάποιες ελληνικές παραδόσεις, η μόνη ημέρα που γυρίζουν στον τάφο τους είναι το Σάββατο ή η Κυριακή. Δεν μπορούν να διασχίσουν νερό, ειδικά θαλασσινό.

Δεν πρέπει να συγχέονται με τα βαμπίρ της Ανατολικής Ευρώπης, που έχουν δικές τους παραδόσεις, αλλά ούτε και με τα αποκυήματα της λογοτεχνίας, δηλ. τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, το Βαμπίρ του Τζον Πολλιντόρι, ή την Καμίλλα του Λε Φανού. Σύμφωνα με τη λογοτεχνία, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών. Μένουν στους τάφους τους κατά την διάρκεια της μέρας και βγαίνουν απ' αυτούς μόλις νυχτώσει, εξαιτίας της αδυναμίας τους στο ηλιακό φως. Συνήθως παρουσιάζονται, σε έργα φαντασίας, με κυνόδοντες μεγαλύτερους του κανονικού, τους οποίους χρησιμοποιούν για να τρυπούν το σώμα των θυμάτων τους.

Περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι παραδόσεις των βαμπίρ στην Ρουμανία, και αγνοούνται οι πλούσιες ελληνικές παραδόσεις για τους βρυκόλακες (ή βουρβούλακες ή βρυκολάκιους), που υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και στη Μ. Ασία (πχ Πόντος).


Λυκάνθρωποι:



Σύμφωνα με τους θρύλους διαφόρων λαών ο λυκάνθρωπος είναι ένα άτομο που παίρνει την μορφή και τις ιδιότητες του λύκου, για να γευτεί ανθρώπινη σάρκα και αίμα. Μπορεί να μετατρέπεται εξίσου εύκολα από άνθρωπος σε λύκο και αντίστροφα. Θεωρείται ότι σε αυτό βοηθά η πανσέληνος και μπορεί να σκοτωθεί με ασημένια σφαίρα. Πουθενά δεν υπάρχει κάποια ένδειξη τέτοιων μετατροπών. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές τεκμηριωμένες περιπτώσεις ανθρώπων που νόμιζαν ότι ήταν λυκάνθρωποι. Αυτή η λανθασμένη εντύπωση που έχει κάποιος για τον εαυτό του λέγεται λυκανθρωπία.Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι ο μύθος του λυκάνθρωπου πολλές φορές αφορά άτομα με πολύ έντονη τριχοφυία, και έχει βάση μια γενετική αναταραχή με το όνομα "Υπερτρίχωσις". Επίσης μπορεί να οφείλεται και σε άλλη ενδοκρινή αναταραχή, όπως είναι το επινεφρίδιο virilism, βασοφιλικό αδένωμα των βλεννογόνων, ωοθηκικών όγκων, ή του συνδρόμου Sten - Leventhal.

Πηγή: http://strange-omniverse.blogspot.com/2011/11/blog-post_02.html#ixzz2lTW2CklZ