Εξωγήινοι Δορυφόροι σε τροχιά γύρω από τη Γη…

Έχουν γίνει πολλές μελέτες που προτείνουν απίστευτες ερμηνείες του, υπάρχει μέχρι και θεωρία που στηρίζεται στις ιδέες που έχουν ξεπηδήσει από τη μελέτη του, σχετικά με την εξάπλωση ενός εξωγήινου πολιτισμού στο διάστημα. Αυτή η θεωρία ονομάζεται...

...«Εξάπλωση Διαστρικού πολιτισμού με τη χρήση αυτο-αναπαραγώμενων βολίδων» ή αλλιώς, von Neumman probes, η οποία γράφτηκε και δημοσιεύτηκε τη δεκαετία του 1930! 



Από τότε έχουν ασχοληθεί εκατοντάδες σοβαροί και μεγάλοι επιστήμονες μαζί της, μέχρι και ο γνωστός θεωρητικός φυσικός Μίκιο Κάκου. Γνωστά ονόματα που έχουν ασχοληθεί μαζί της είναι ακόμη οι Dunkan Lunan, o γνωστός Arthur Clarke, οι Freitas και Valdez (οι οποίοι έχουν γράψει μια πολύ παράξενη επιστημονική μελέτη με όνομα «Έρευνα για Εξωγήινα Τεχνουργήματα στο Ηλιακό Σύστημα» (S.E.T.A., Search for Extra Terrestrial Alien Artifacts – αναζητήστε το, υπάρχει και στο Internet), ακόμη και ο Carl Sagan έχει ασχοληθεί. Πολλοί από αυτούς μάλιστα έχουν προτείνει και φοβερά ευφάνταστες ιδέες που μάλλον θα πάθετε καρδιακή προσβολή αν ποτέ τις διαβάσετε…

To όλο θέμα κρύβεται πίσω από την νεο-μυθολογία περί καταγωγής της ανθρωπότητας από το Ε του Βοώτη…

Ολόκληρη η ραδιοαστρονομία έχει δημιουργηθεί για να παρακολουθήσει τα παράξενα σήματα που λαμβάνουν διάφοροι ραδιοερασιτέχνες από το διάστημα, από την πρώτη στιγμή που ο Μαρκόνι και ο Τέσλα έφτιαξαν τους πρώτους ασύρματους πομπούς τους.

Τα στοιχεία όμως των περισσότερων αινιγματικών «αστρικών» ραδιο-μηνυμάτων, υπονοούν μια πολύ παράξενη πιθανότητα: ότι υπάρχουν ένας ή περισσότεροι δορυφόροι σε τροχιά, πιθανότατα εξωγήινης προέλευσης, οι οποίοι εκπέμπουν μηνύματα προς τη Γη.

Αυτή η «πιθανότητα» έχει αρκετά μεγάλη ιστορία και υπόβαθρο για να ευσταθεί.
Η ιστορία της ξεκινά από τη δεκαετία τού 1920, όταν οι ερευνητές των ραδιοφωνικών κυμάτων παρατήρησαν για πρώτη φορά το φαινόμενο της «Ηχούς Μεγάλης Καθυστέρησης» (Long Delay Echo ή LDE). Κάποια ραδιοφωνικά κύματα συγκεκριμένης συχνότητας και έντασης, επέστρεφαν στους δέκτες των ανθρώπων που τα εξέπεμπαν, σαν να ανακλούνταν πάνω σε επιφάνειες μακριά στο διάστημα και να επέστρεφαν πίσω.

Οι αντηχήσεις μεγάλης καθυστέρησης (LDE’s) παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από τους Τζ. Χαλς (J. Hals) και Φον ντερ Πουλ (Von der Pool) το 1927. Κάποιες ανακλάσεις ήταν αναμενόμενες, π.χ. κάποια κύματα ανακλούνταν από την επιφάνεια της Σελήνης και γυρνούσαν στον ακριβή χρόνο που ήταν υπολογισμένο, περίπου 3 δευτερόλεπτα μετά από την αρχική εκπομπή τους, ενώ ήταν αναμενόμενες και οι αντηχήσεις των σημάτων που έκαναν τον γύρο της Γης ανακλώμενες στην ιονόσφαιρα.

Τα σήματα όμως επαναλαμβάνονταν και σε άλλα ακατανόητα χρονικά διαστήματα, διαστήματα που ήταν συγκεκριμένα ενώ δεν φαινόταν να υπάρχει κανένας λόγος για αυτό. Π.χ., αν ένα σήμα έφευγε στον χρόνο μηδέν, επέστρεφε διαδοχικά σε 15 δευτερόλεπτα, ξανά μετά από 9, μετά από 4, 8, 13, 8, 12, 10, 9, 5, 8, 7, 6 δευτερόλεπτα. Με τελείως ακατανόητο τρόπο «έπαιζε» και η έντασή που επέστρεφε, σαν να υπήρχε κάποιος κρυμμένος κώδικας στην ένταση των σημάτων.

Το φαινόμενο έμοιαζε ανεξήγητο και προβλημάτισε χιλιάδες ανθρώπους για πάνω από 25 χρόνια. Γράφτηκαν τουλάχιστον 100 μελέτες για αυτό και δόθηκαν εκατοντάδες εξηγήσεις, ελάχιστες από τις οποίες ήταν όμως ικανοποιητικές.

Ανάμεσα στις εξηγήσεις βρισκόταν και μια που ήταν αρκετά παράξενη για να αντιμετωπιστεί με χλευασμό, αλλά εξηγούσε το πρόβλημα τόσο ικανοποιητικά που κανείς δεν τόλμησε να την απορρίψει χωρίς να την πάρει υπόψη του.

Αυτή η εξήγηση υπέθετε τα εξής: Στην τροχιά της Γης βρίσκεται ένας ή περισσότεροι τεχνητοί δορυφόροι, οι οποίοι συλλαμβάνουν τις εκπομπές από το έδαφος, τις επεξεργάζονται για άγνωστους λόγους (πιθανώς κατασκοπευτικούς) και τις επιστρέφουν στο έδαφος ίσως μπολιασμένες με κάποιον άγνωστο τρόπο κωδικοποίησης.

Έτσι γεννήθηκε ανάμεσα στους ραδιοερασιτέχνες η ιδέα ότι στο διάστημα γύρω από τη Γη κρύβεται κάπου μια «βολίδα» (probe), ένας δορυφόρος που καταγράφει τις γήινες εκπομπές…

Σύμφωνα με τα άρθρα των J. B. Galle, G. Talon και M. Ferrie, «Observations Relatives a la Radio-electricite et a la Physique du Globe» και «Recherches Relatives a la Propogation des Ondes Radioelectriques Effectuees a l’ Occasion de l’ Eclipse du 9 Mai 1929», τα οποία δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά του 1930 L’Onde Electrique και Comptes Rendus de l’Academie des Sciences τον Μάιο του 1929, μια γαλλική αποστολή ταξίδεψε στην Ινδοκίνα με εντολή να μελετήσει μια έκλειψη του Ήλιου και, με την ευκαιρία, το φαινόμενο των LDE.

Η αποστολή διέθετε κεραίες 20 μέτρων, γεννήτριες και πομπούς, και κουβαλούσε όλα αυτά με δύο πλοία, το La Perouse και το L’ Inconstant.

Στις 5 του Μάη η γαλλική αποστολή ξεκίνησε να εκπέμπει μια σειρά από κωδικούς, με σκοπό να εντοπίσει τι ακριβώς συμβαίνει με τις LDE. Έστελναν δύο «μπιπ» ανά 30 δευτερόλεπτα σε μήκος κύματος 25 μέτρων, μια μουσική ακολουθία, άλλα τρία «μπιπ», και κατέγραφαν τις αντανακλάσεις τους.

Παραδόξως, οι Galle και Talon, οι αρχηγοί της αποστολής, διαπίστωσαν ότι μερικοί ήχοι «επέστρεφαν» αμέσως, ενώ άλλοι καθυστερούσαν ως και 40 δευτερόλεπτα (ειδικά οι μουσικές ακολουθίες). Σε μερικές περιπτώσεις έμοιαζε μάλιστα σαν ο δορυφόρος να γνώριζε ποιον κωδικό θα στείλουν, αφού λάμβαναν απάντηση σχεδόν αστραπιαία (βέβαια αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο δορυφόρος ήταν πολύ πιο κοντά στη Γη απ’ ό,τι υπολόγιζαν). Οι ερευνητές προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν τα σήματα μελετώντας τους αριθμούς των καθυστερήσεων, αλλά δεν μπορούσαν να βγάλουν κανένα νόημα…

Πολλοί ερευνητές τα επόμενα χρόνια προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν τα νούμερα των LDE αντιστοιχίζοντάς τα με γράμματα, σχεδιάζοντας σχήματα που είχαν αυτά τα νούμερα ως διαστάσεις, ψάχνοντας μαθηματικές σχέσεις ανάμεσά τους. Κανένας όμως δεν κατάφερε να βρει κάτι ενδιαφέρον, εκτός από μια περίπτωση όπου ένας ερευνητής αντιστοίχισε τα νούμερα των LDE με στοιχεία του περιοδικού πίνακα, και έτσι ανακάλυψε έναν τύπο «διόδου» που έβγαζε φως:

Μ’ αυτό τον τρόπο ανακαλύφθηκαν τα γνωστά σε όλους μας λαμπάκια LED, τα οποία λάμπουν πάνω στα κινητά μας, στους πίνακες ελέγχου όλων των ηλεκτρικών συσκευών, στις τηλεοράσεις και στα αυτοκίνητα. Αλλά αυτό ήταν μάλλον σύμπτωση. Ήταν δυνατόν, ένας δορυφόρος στο διάστημα, να μας έστελνε ως διαπλανητικό δώρο ενός ξένου πολιτισμού …λαμπάκια;

«ΕΡΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΨΙΛΟΝ ΤΟΥ ΒΟΩΤΗ»

Μετά από πολλά χρόνια ερευνών για τα Long Delay Echoes, οι οποίες συνέχισαν να είναι άκαρπες, ένας πολύ διεισδυτικός Σκωτσέζος ερευνητής και αστρονόμος, ο Ντάνκαν Λούναν, δημοσίευσε στις αρχές της δεκαετίας τού 1970 ένα άρθρο στο οποίο παρουσίαζε μια πιθανή αποκρυπτογράφηση των LDE.

Αυτή η αποκρυπτογράφηση έγινε όταν ο Λούναν σκέφτηκε να τοποθετήσει τις χρονικές καθυστερήσεις των αντηχήσεων σε ένα «καρτεσιανό διάγραμμα» (ένα πίνακα με άξονες χ και ψ, που έχει νόημα να σχεδιάσεις σε μιλιμετρέ χαρτί) και να δει τι περίπου σχήμα έβγαινε. Το σχήμα που του ήρθε στο μυαλό μόλις τελείωσε, μιας και ήταν αστρονόμος, ήταν, φυσικά, ένας αστερισμός.

Ο αστερισμός έμοιαζε με τον αστερισμό του Βοώτη, χωρίς όμως το άστρο Έψιλον, το πέμπτο δηλαδή από τα άστρα που συνθέτουν τον αστερισμό του Βοώτη. Το άστρο όμως δεν έλειπε πραγματικά, αλλά βρισκόταν στο καρτεσιανό διάγραμμα μόνο του, συμμετρικά σε σχέση με τον υπόλοιπο αστερισμό. Ήταν σαν κάποιος να είχε βγάλει όλα τα άστρα από το σχέδιο και να τα τοποθέτησε λίγο πιο εκεί, ξεχωρίζοντας το Ε του Βοώτη.

Ο χάρτης, όπως είπαμε, έμοιαζε μεν αλλά είχε και αρκετές διαφορές με τον αστερισμό του Βοώτη όπως τον βλέπουμε σήμερα. Ο Λούναν δεν απογοητεύτηκε από αυτό. Έψαξε στα αστρονομικά αρχεία για να δει αν υπήρξε κάποια εποχή που ο αστερισμός του Βοώτη ήταν ίδιος με το σχέδιο που είχε στα χέρια του. Και, πράγματι, βρήκε ότι ο Βοώτης ήταν πανομοιότυπος με τον χάρτη πριν από 13.000 χρόνια!

Ο Λούναν σκέφτηκε ότι είχε στα χέρια του τα στοιχεία που αποκάλυπταν την καταγωγή του εξωγήινου δορυφόρου. Ερχόταν από το Έψιλον του Βοώτη και ήταν εδώ πριν τουλάχιστον 13.000 χρόνια! Ίσως μάλιστα μας έστελνε αυτό τον χάρτη μέσω των LDE, για να μας υπενθυμίσει ότι και εμείς καταγόμαστε από εκεί. Ίσως ο ίδιος δορυφόρος να είχε επηρεάσει την πορεία της ανθρωπότητας, στέλνοντας τηλεπαθητικά μηνύματα από τον ουρανό στους ανθρώπους.

Ο αστρονόμος δεν δίστασε να δημοσιεύσει την ιδέα του αυτή και, πραγματικά, προκάλεσε εκείνη την εποχή αίσθηση. Αφού όμως αποκωδικοποιήθηκε το μήνυμα του δορυφόρου, έπρεπε να εντοπιστεί και ο ίδιος ο δορυφόρος, για να κλείσει επιτέλους αυτό το θέμα. Σύμφωνα με όσα λέει ο ίδιος ο Λούναν, η ομάδα ερευνητών αστρονόμων ASTRA προσπάθησε στα μέσα τού 1970 να δημιουργήσει έναν ειδικό σταθμό εντοπισμού αντικειμένων μέσα στο ηλιακό σύστημα, αλλά μια σειρά από απίστευτες ατυχίες, ανάμεσα στις οποίες ένας βανδαλισμός και ένας τυφώνας, ακύρωσαν το σχέδιο.

Όμως, η ιδέα του Λούναν θα αντιμετώπιζε μια θεωρία που θα την έβαζε για αρκετά χρόνια στο παρασκήνιο. Περίπου το 1979, ο ερευνητής Ντ. Μπ. Μάλντριου (D. B. Muldrew) δημοσίευσε στο Journal of Geophysical Research μια μελέτη (Generation of Long Delay Echoes) στην οποία εξηγούσε πλήρως τον μηχανισμό των LDE εργαζόμενος πάνω στην ιδέα ότι η ιονόσφαιρα διέθετε ένα είδος ηλεκτρομαγνητικής «μνήμης» που αποθήκευε και αντηχούσε με έναν περίπλοκο μηχανισμό τα σήματα που έπεφταν πάνω της. Αυτή η θεωρία αγκαλιάστηκε αμέσως από το επιστημονικό κατεστημένο, αφού ακύρωνε έτσι το επικίνδυνο και ανατρεπτικό σενάριο που μιλούσε για εξωγήινους δορυφόρους κ.λπ.

Κακά τα ψέματα, η θεωρία τού Μάλντριου είναι πράγματι πολύ στεγανή και καλοδουλεμένη, οπότε ακόμη και ο ίδιος ο Λούναν αποδέχτηκε την εξήγηση τη «μνήμης» και απέρριψε τη δική του θεωρία, παραδεχόμενος ότι η δική του θεωρία «…ήταν κάπως ευφάνταστη».

Όμως, όπως αποδείχτηκε αργότερα, μια μεγάλη μερίδα επιστημόνων άρχισε να εργάζεται κρυφά σε ένα πεδίο έρευνας που μάλλον αποδεχόταν πλήρως την ιδέα ότι στο ηλιακό σύστημά μας κυκλοφορεί ένας εξωγήινος δορυφόρος. Ένας ολόκληρος μυστικός κλάδος επιστημόνων δημιουργήθηκε στα σπλάχνα τού SETI, ο οποίος ονομάστηκε SETA (Search for Extraterrestrial Artifacts, Έρευνα για Εξωγήινα Τεχνουργήματα) και ο οποίος άρχισε να ψάχνει για εξωγήινους δορυφόρους και άλλα μηχανήματα μέσα στο ηλιακό μας σύστημα. Αντιπρόσωποι σήμερα αυτού του κλάδου, ο οποίος πλέον αρχίζει να βγαίνει στο φως, είναι κυρίως οι επιστήμονες Ρόμπερτ Φράιτας (Robert Freitas) και Φρανσίσκο Βαλντέζ (Francisco Valdez), οι οποίοι έχουν αναπτύξει μια πλήρη θεωρία για το πού μπορεί να βρίσκονται οι εξωγήινοι δορυφόροι στο ηλιακό μας σύστημα.

Φυσικά, ούτε η πληροφορία για την πιθανή καταγωγή μας από το Έψιλον του Βοώτη δεν σταμάτησε να διαδίδεται μέσω των υπόγειων ρευμάτων. Όποιος έχει ασχοληθεί έστω και ελάχιστα με τη νεομυθολογία περί «ομάδας Ε», σίγουρα θα έχει ακούσει τις αναφορές σ’ αυτό το απομακρυσμένο άστρο. Ο Λούναν μάλιστα αναφέρει ότι στην Ελλάδα κυκλοφόρησε τη δεκαετία του ’70 μια πειρατική έκδοση ενός βιβλίου του στο οποίο ο ίδιος ανέφερε το θέμα του Βοώτη…

Πρόσφατα, ο Ντάνκαν Λούναν επέστρεψε, δηλώνοντας σε διάφορα περιοδικά ότι ανακινεί το θέμα του δορυφόρου σε τροχιά και του χάρτη του αστερισμού του Βοώτη, γιατί βρήκε νέα στοιχεία που του έδειξαν ότι είχε περισσότερο δίκιο από όσο φανταζόταν παλιότερα.
Η ιστορία δεν σταματά εδώ. Αρκετά παράξενα περιστατικά δείχνουν ότι το σενάριο του εξωγήινου δορυφόρου που στέλνει παράξενα μηνύματα στην επιφάνεια της Γης, ίσως κρύβει μεγαλύτερες αλήθειες από ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί…
Λουκάς Καβακόπουλος.