Ο Ελληνισμός, όπως έχουμε επισημάνει σε μία μεγάλη σειρά άρθρων μας, δεν γνωρίζει σύνορα και δεν μπαίνει σε καλούπια.
Ανέκαθεν οι Έλληνες ταξίδευαν σε όλον τον κόσμο και διατηρώντας την «Ελληνική φλόγα» άσβηστη στην καρδιά τους, «σημάδευαν» με την συμβολή τους την ιστορία κάθε τόπου.
Μέχρι σήμερα χτυπούν Ελληνικές καρδιές σε μέρη που το μυαλό του, με συμβατικό τρόπο, ενημερωμένου ανθρώπου αδυνατεί να διανοηθεί. Ενδέχεται να μιλούν διαφορετική γλώσσα, να έχουν διαφορετική πίστη αλλά υπάρχει ένα στοιχείο από το οποίο δεν μπορούν να «γλιτώσουν»! Το Ελληνικό DNA… Αυτό που τους «στιγματίζει» με αυτήν την «τρελληνική» συμπεριφορά, την οποία δεν διαθέτει κανείς άλλος στον πλανήτη! Την συμπεριφορά αυτή που τους κάνει να βγαίνουν μπροστά, να τολμούν, να ρισκάρουν και να διαπρέπουν!
Ένας τέτοιος «τρέλληνας» είναι και ο άνθρωπος, με τον οποίο θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο.
Ο λόγος για τον Gjergj Kastrioti Skënderbeu, ή Γεώργιο Καστριώτη, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, τον Ισκεντέρ (Αλέξανδρο) της Αλβανίας! Τον αήττητο πολεμιστή που αν και έζησε στην Αλβανία και υπήρξε γενίτσαρος, στράφηκε εναντίον των Τούρκων και διέλυσε στην κυριολεξία τα σχέδιά τους!
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία του από την αρχή…
Ο Γεώργιος Καστριώτης σε ηλικία 18 ετών κατετάγη βιαίως στην στρατιωτική σχολή του Σουλτάνου στην Αδριανούπολη, όπου οι Τούρκοι λόγω της εντυπωσιακής επιβλητικής εμφάνισής του, του έδωσαν το παρατσούκλι «Ισκεντέρ», κατά μίμηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως τον αποκαλούν στην Ανατολή.
Συμμετείχε σε αμέτρητες μάχες, στις οποίες ξεχώρισε για το θάρρος και τις ιδιαίτερες στρατιωτικές του ικανότητες. Μάλιστα, τον είχαν θέσει και επικεφαλής διοικητή στην Αλβανία.
Μετά από 20 χρόνια περίπου κατάφερε με την βοήθεια κάποιων Τούρκων στρατιωτών που έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση προς το πρόσωπό του να διαφύγει από τον τουρκικό στρατό και βρήκε καταφύγιο στην Κρούγια Αλβανίας, όπου ύψωσε την ερυθρά βυζαντινή σημαία με τον δικέφαλο αετό, σύμβολο το οποίο ενστερνίστηκε έπειτα η σημερινή Αλβανία.
Παρότι είχαν περάσει πολλά χρόνια, παρότι είχε πολεμήσει στο πλευρό των Τούρκων αμέτρητες φορές τίποτα δεν κατάφερε να σβήσει από μέσα του την αγάπη του για την Ελλάδα. Κάτι δεν του πήγαινε καλά… Γι αυτό και μόλις βρήκε την ευκαιρία, έφυγε…
Ο Καστριώτης εν συνεχεία συγκέντρωσε στρατό 18000 περίπου -Ελλήνων και Αλβανών- και κατατρόπωσε τους Τούρκους, και συγκεκριμένα τον Μωάμεθ Β’ και τον Μουράτ Β’, αμέτρητες φορές!
Από το 1444 έως το 1467 δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να μάχεται. Δεν ηττήθηκε ούτε μία φορά!
Το 1450, μάλιστα, αντιμετώπισε 100.000 Τούρκους! Έφυγαν όμως άπραγοι και ντροπιασμένοι…
Το 1466 ο Σουλτάνος, οργισμένος από τον εξευτελισμό που βίωνε από έναν Έλληνα, εξαπέλυσε στράτευμα 150.000 Τούρκων εναντίον του Καστριώτη και των «ομοϊδεατών» του.
Ο Καστριώτης ούτε τότε λύγισε αλλά αντιθέτως κατέφυγε στον ανταρτοπόλεμο και αιφνιδίασε τον Σουλτάνο με την σθεναρή και ατσάλινη αντίσταση που προέβαλλε, προκειμένου να υπερασπίσει την Κρούγια.
Ο Σουλτάνος αναγκάστηκε σε υποχώρηση και εκ νέου προσπάθεια το 1467 με 200.000 Τούρκους αυτήν την φορά, το αποτέλεσμα όμως το ίδιο…
Δυστυχώς, έναν χρόνο μετά, τον Γεώργιο Καστριώτη τον κατέβαλε η ελονοσία στις 17 Ιανουαρίου του 1468.
Τότε μόνο οι Τούρκοι κατάφεραν να καταλάβουν Ήπειρο και Αλβανία, για την οποία μέχρι σήμερα ο Καστριώτης αποτελεί τον μεγαλύτερο εθνικό ήρωα της Αλβανίας!
Φυσικά δεν αναφέρουν ότι πρόκειται για Έλληνα που πολέμησε την Τουρκία και το Ισλάμ…
Ο Μωάμεθ Β’ μετά τον θάνατό του δήλωσε: «Αν δεν είχε γεννηθεί ο Σκεντέρμπεης (Ισκεντέρ “Αλέξανδρος” + μπέης) θα είχα φορέσει τουρκικό σαρίκι στο κεφάλι του Πάπα και θα είχα υψώσει την ημισέληνο στην κορυφή του τρούλου του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη».
Ο Γεώργιος Καστριώτης διέθετε αυτό το εκρηκτικό μείγμα που φοβάται ακόμη και ο σκληρότερος εχθρός… Ήταν Έλληνας με βαθιά πίστη στην Ορθοδοξία. Αυτό το μείγμα τον βοήθησε ώστε, παρά το ότι μεγάλωσε στην Αλβανία (ωστόσο έλαβε Ελληνική παιδεία) και παρά το ότι αναγκάστηκε να πολεμήσει στο πλευρό των Τούρκων τελικά τον κέρδισε το δίκαιο και πολέμησε γι αυτό μέχρι εσχάτων.
Όταν μιλάμε, επομένως, για αγνώστους Έλληνες ήρωες, δεν αναφερόμαστε φυσικά μόνο σε αυτούς που ζουν εντός συνόρων αλλά σε όλους τους Έλληνες ανά τον κόσμο που προσφέρουν τεράστιο έργο σιωπηλά και αθόρυβα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου