Ἡ ποιμενικὴ ῥάβδος τοῦ Διονύσου.

Ἡ ποιμενικὴ ῥάβδος τοῦ Διονύσου.

Ὁ Διόνυσος ἀπεκαλεῖτο «Σωτὴρ» 

καὶ «Θεῖο βρέφος» ποὺ γεννήθηκε 

ἀπὸ παρθένο, τὴν Σεμέλη.
Εἶναι ὁ «καλὸς ποιμήν», 

οἱ ἱερεῖς τοῦ ὁποίου κρατοῦν 

(ὅπως προκύπτει ἀπὸ πολλὲς

 ἀγγειογραφίες) τὴν ποιμενικὴ

 ῥάβδο, κάτι ΠΟΥ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ 

οἱ χριστιανοὶ ἐπίσκοποι, αὐτοαποκαλούμενοι ὡς «πάστορες», 

δῆλα δὴ ποιμένες.

Ξέρουμε ὅ,τι τὸ ἔθιμο τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου εἶναι

 γερμανικό. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς οἱ Γερμανοὶ τὸ «ξεσήκωσαν»

 ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸν Ἄτλαντα, 

τοῦ ὁποίου τὸ δένδρο ἦταν τὰ μαλλιά του καὶ οἱ μπάλες οἱ 

πλανῆτες ποὺ κρέμονταν ἐπάνω σὲ αὐτά.
Αὐτὸς ποὺ καθιέρωσε τὸ ἔλατο ὡς «χριστουγεννιάτικο δένδρο»

 ἦταν ὁ ἅγιος Βονιφάτιος, ποὺ θέλησε νὰ ἀντικαταστήσῃ τὴν 

ἱερότητα ποὺ ἀπέδιδαν οἱ είδωλολάτρες στὴν δρύ.
Τέλος τὸ κόψιμο τῆς βασιλόπιτας ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τοῦ ἀρχαίου

 Ἑλληνικοῦ ἐθίμου, τοῦ ἑορταστικοῦ ἄρτου, τὸν ὁποῖον 

οἱ Ἕλληνες προσέφερανν στοὺς θεούς τους σὲ μεγάλες 

ἀγροτικὲς ἑορτές, ὅπως τὰ Θαλύσια 

καὶ τὰ Θεσμοφόρια.

Στὴν φωτογραφία ἐπάνω ἕνας 

σταυρὸς προσφέρεται στὸ βρέφος

 Διόνυμο, σὰν οἰωνὸς τοῦ

 θανάτου του.



filonoi