Τερατογεννέσεις, βιολογικά πειράματα ή κάτι άλλο...; (Μέρος Β')

|

Στο δεύτερο αυτό μέρος, ακολουθούν τα ζωόμορφα πλάσματα των αρχαίων χρόνων και των πιο σύγχρονων...

Λερναία Ύδρα: 


Η Λερναία Ύδρα είναι μυθικό όν με επτά ή εννέα κεφάλια, το οποίο σκότωσε ο Ηρακλής στον δεύτερο από τους δώδεκα άθλους του. Καρπός της Έχιδνας και του Τυφώνα, η Λερναία Ύδρα ήταν αθάνατη. Δρούσε στην περιοχή Λέρνη - βαλτότοπος που βρίσκεται νότια του Άργους - απ'όπου πήρε και το όνομά της. Το άντρο της βρισκόταν στους πρόποδες του όρους Ποντίνου, κοντά στην Πηγή της Αμυμώνης. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Ηρακλής έκοβε ένα κεφάλι, έβγαιναν δύο. Μόνο καίγοντάς το με φωτιά κατάφερε να σταματήσει τον πολλαπλασιασμό και αυτό το κατάφερε με την βοήθεια του ανηψιού του Ιολάου. Το τελευταίο κεφάλι, που ήταν και το κεντρικό κι αθάνατο, το έκοψε και το έθαψε στη γη για να μην ξαναζωντανέψει. Από το αίμα της ο Ηρακλής έκανε τα βέλη του δηλητηριώδη. Από το δηλητήριο αυτό δεν γλύτωσε ούτε ο ίδιος, ούτε και ο Κένταυρος Χείρωνας. 

Κέρβερος: 


Στην Ελληνική μυθολογία, ο Κέρβερος αντιπροσωπεύει τον φύλακα του Άδη και έχει συνήθως την μορφή ενός σκύλου συνηθέστερα με τρία κεφάλια και με ουρά που απόληγε σε κεφαλή δράκου.

Στη Θεογονία αναφέρεται «Κέρβερος ωμηστής Αΐδεω κύων χαλκεόφωνος πεντηκοντακέφαλος», (= Κέρβερος άγριος σκύλος του Άδη, με ηχηρή φωνή και 50 κεφάλια), ενώ ο Όμηρος γνωρίζει μεν το σκύλο αυτό αλλά όχι το όνομά του. Σύμφωνα με τον Αισχύλο, γεννήθηκε από την ένωση δυο τεράτων, του Γίγαντα Τυφώνα και της Έχιδνας και ήταν αδελφός του Όρθου (παραπλήσιου μυθικού άγριου σκύλου) καθώς και της Λερναίας Ύδρας. Η παρουσία του εξασφαλίζει την παραμονή των νεκρών στον Κάτω Κόσμο αλλά και την αδυναμία των ζωντανών να εισέλθουν σε αυτόν.

Οι αρχαίοι συγγραφείς περιγράφουν συχνά τον Κέρβερο με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχουν εκδοχές που τον εμφανίζουν ως ένα συνηθισμένο σκύλο, αλλά και με πόδια λιονταριού, ουρά ερπετού ή φίδια σε όλο του το σώμα.

Χαρακτηριστικές αναφορές στον Κέρβερο υπάρχουν:

• Στους άθλους του Ηρακλή: πρόκειται για τον δωδέκατο άθλο, κατά τον οποίο ο Ηρακλής, χρησιμοποιώντας μόνο τη δύναμη των χεριών του, αιχμαλώτισε και μετέφερε τον Κέρβερο στον Ευρυσθέα, ο οποίος όμως από τον φόβο του τον έστειλε πίσω στον Άδη.
• Στη Ρωμαϊκή μυθολογία και τον μύθο του ήρωα Αινεία.
• Στη Θεία Κωμωδία του Δάντη, στον τρίτο κύκλο της Κόλασης (ωδή στ΄).

Επίσης εκτός από τον Ηρακλή τον Κέρβερο επεχείρησαν να συλλάβουν και να απαγάγουν ο Πειρίθους και ο Θησέας που όμως απέτυχαν. Μόνο ο Ορφέας κατάφερε με τους ήχους της μαγικής λύρας του να τον εξημερώσει έτσι ώστε να τον αφήσει να παραλάβει την Ευρυδίκη από τον Άδη.

Χίμαιρα:



Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρεται η Χίμαιρα ως ένα φοβερό τέρας που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και η ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα). Το τέρας αυτό φέρονταν να το εξέτρεφε ο βασιλιάς της Καρίας Αμισόδωρος.
Τελικά φονεύτηκε από τον Βελλερεφόντη, που ίππευε ένα ιπτάμενο άλογο, τον Πήγασο, στη Καρία, με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς. Υπάρχουν περισσότερες από μία περιγραφές σχετικά με τον τρόπο που έγινε αυτό. Σύμφωνα με μία, ο Βελλερεφόντης απλώς την χτύπησε με το ακόντιό του. Σύμφωνα με μία άλλη, χρησιμοποίησε μολύβι, το οποίο έλιωσε από την καυτή της ανάσα και την σκότωσε.
Αλλά και για κατοικία του ζώου αυτού αναφέρονται πολλές περιοχές όπως η Φρυγία, οι Ινδίες, ακόμη και η Λιβύη. Επισημότερες όμως φέρονται η αρχαία Κόρινθος και η Σικυώνα που παράσταση αυτής έφεραν τα νομίσματά τους αλλά και οι ασπίδες των οπλιτών τους. Παρόμοιες απεικονίσεις σε ασπίδες έφεραν και οι οπλίτες της Κυζίκου και της Ζελείας.


Στυμφαλίδες Όρνιθες:



Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, δηλαδή τα «πουλιά της Στυμφαλίας», ήταν ανθρωποφάγα πουλιά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, των οποίων η εξόντωση ήταν ο 6ος άθλος του Ηρακλή.

Οι Στυμφαλίδες όρνιθες διώχθηκαν από τους λύκους από μια χαράδρα κοντά στον Ορχομενό της Αρκαδίας και είχαν καταφύγει στη λίμνη Στυμφαλία της ορεινής Κορινθίας, συνιστώντας απειλή για τους ανθρώπους, τα κοπάδια και τις σοδειές. Ο Ηρακλής δεν γνώριζε πώς να τις κάνει να βγουν από την πυκνή βλάστηση της λίμνης, αλλά η θεά Αθηνά του έδωσε κρόταλα από χαλκό σφυρηλατημένα στο εργαστήρι του Ηφαίστου, τα οποία κροτάλισε ο ήρωας από ένα ύψωμα δίπλα στη λίμνη. Με τον τρόπο αυτό τα πουλιά ξεσηκώθηκαν τρομαγμένα και ο Ηρακλής τα εξολόθρευσε με τα βέλη του.


Πήγασος: 



Ο Πήγασος ήταν το φτερωτό άλογο της Ελληνικής Μυθολογίας, για τον οποίο, αν και ο Όμηρος δεν τον αναφέρει, υπάρχουν οι ακόλουθες παραδόσεις:

1. Όταν ο Περσέας αποκεφάλισε τη Μέδουσα, που είχε καταστήσει έγκυο ο Ποσειδώνας, ξεπήδησαν από τη τομή ο Χρυσάωρας, πατέρας του Γυριόνη και ο Πήγασος το φτερωτό άλογο. Κατά μια μαρτυρία, ο Πήγασος γεννήθηκε από το αίμα που έπεσε στη θάλασσα. Τότε ο Περσέας ιππεύοντας αυτόν κατάφερε να διαφύγει τη καταδίωξη των άλλων δύο γοργόνων, αδελφών της Μέδουσας ή, με την πιο συνηθισμένη μορφή του μύθου, με τα φτερωτά σανδάλια του. Ο Πήγασος ήταν συνεπώς γιος του Ποσειδώνα και της Μέδουσας.
2. Κατά τον Ησίοδο το όνομά του οφείλεται στις "Πηγές" του Ωκεανού όπου είχε γεννηθεί, έτσι το όνομα φέρεται να έχει σχέση με πηγές. Ο Πήγασος, φτερωτός όπως ήταν, ανήλθε στον Όλυμπο, στην έδρα των Αθανάτων και διέμενε στην υπηρεσία του Δία χρησιμοποιούμενος για την μεταφορά των κεραυνών από το εργαστήριο του Ηφαίστου στον Όλυμπο. (Θεογονία 281-286, Απολλόδωρος ΙΙ 3, 4).
3. Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση που επικρατούσε στη Κόρινθο ο Πήγασος ήταν κατ΄ εξοχήν Κορινθία θεότητα, για τον οποίο είχαν κοπεί και νομίσματα με τη παράστασή του. Λέγονταν ότι μόλις ο Πήγασος ξεπήδησε από τη Μέδουσα, πέταξε στην Ακροκόρινθο και ξεδίψασε στα νερά της Πειρήνης πηγής εξ ού και "Πειρήνιος πώλος" το από τότε όνομά του. Στη συνέχεια οι παραδόσεις των Κορινθίων συσχετίζουν τον Πήγασο με τη παράδοση του Βελεροφόντη και της Χίμαιρας.
4. Η συσχέτιση του Πήγασου με τις Μούσες οφείλεται στη ακόλουθη παράδοση: Όταν οι Μούσες διαγωνίζονταν κάποτε στο τραγούδι με τις κόρες του Πιέρου, στον ποταμό Ελικώνα, μόλις άρχισαν το τραγούδι οι Πιέριες κόρες όλα είχαν σκοτεινιάσει. Αμέσως μετά, όταν ήλθε η σειρά των Μουσών, όλα φαίνονταν σαν να σταμάτησαν, ο Ουρανός, η Θάλασσα, τα ποτάμια, για να ακούσουν τους εξαίσιους ύμνους, ο δε Ελικώνας άρχιζε να υψώνει τη κορυφή του προς τον ουρανό από χαρα και υπερηφάνεια μέχρι που τον σταμάτησε ο φτερωτός Πήγασος, με διαταγή του Ποσειδώνα, λακτίζοντάς τον με τις οπλές του. Από το λάκτισμα αυτό γεννήθηκε η πηγή του Ελικώνα, της οποιας τα νερά ενέπνεαν τις Μούσες, η καλούμενη και Ιπποκρήνη.
5. Σε μεταγενέστερους μύθους ο Πήγασος αναφέρεται και ως άλογο της Ηούς στην οποία της τον πρόσφερε ως δώρο ο Ζεύς για να σέρνει το άρμα της.
6. Σε ακόμη μεταγενέστερους χρόνους ο Πήγασος θεωρήθηκε ως άλογο των Μουσών που ιππεύουν οι ποιητές και πετούν μαζί του ψηλά στο καλλιτεχνικό στερέωμα.

Τελικά οι θεοί πρόσφεραν στον Πήγασο μια αιώνια θέση στον ουρανό δημιουργώντας τον Αστερισμό του Πήγασου.

Πολλές υπήρξαν οι παραστάσεις του Πήγασου κυρίως σε νομίσματα και δακτυλιόλιθους κατά τους Μυκηναϊκούς χρόνους μέχρι και τους τελευταίους Ρωμαϊκούς ως άλογο με πτέρυγες. Εκτός από το βάθρο του άρματος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, στην Κόρινθο, που από το στέρνο και κάτω απεικονίζεται ως θαλάσσιο κήτος.

Μονόκερως:


Είναι μυθικό ον, συνήθως άγριο ζώο αδύνατο να πιαστεί, με τη μορφή αλόγου κι ένα κέρατο στο μέτωπο. Οι αναφορές για την μορφή του πολλές: Ζώο με σώμα αλόγου, κεφάλι ελαφιού, ουρά αρκούδας και πόδια ελέφαντα. Στο κέντρο του μετώπου έχει ένα μεγάλο μαύρο κέρατο. Άλλοτε είχε γενειάδα όπως του τράγου και στριφογυριστό κέρατο, από τη μέση και πίσω άλογο και τα μπροστινά πόδια αντιλόπης. Το κέρατο του είχε μαντικές ικανότητες με ένα μόνο κτύπημα του μπορούσε να σκοτώσει ελέφαντα. Εχθρός του μονόκερου αναφέρεται το λιοντάρι.
Στην περιοχή της Ινδίας είχε τη μορφή γαϊδάρου είχε άσπρο τρίχωμα γαλανά μάτια και πορφυρό κεφάλι, το κέρατο στο κέντρο του μετώπου είχε στη βάση άσπρο χρώμα μαύρο στη μέση και κόκκινο στην άκρη. Στην ίδια περιοχή αναφέρεται και με πράσινο τρίχωμα ανθρώπινη ομιλία που όταν μιλούσε έδινε χρησμούς.
Στην Κινέζικη μυθολογία ήταν ένα από τα 4 ζώα που έφερναν καλό και το σπουδαιότερο από όλα τα ζώα ενώ ζούσε χίλια χρόνια. Είχε την σώμα ελαφιού ουρά βοδιού και οπλές αλόγου, το τρίχωμα στην πλάτη του ήταν πολύχρωμο και η κοιλιά του κίτρινη ή καφέ. Ήταν ήρεμο ζώο και τόσο καλοκάγαθο που περπατούσε έτσι ώστε να μην πατήσει κάποιο ζωντανό πλάσμα. Τρεφόταν με πτώματα ζώων και όχι με χορτάρι. Ο Μονόκερως ήταν το ον που έφεραν τα πνεύματα πέντε πλανητών στη μητέρα του Κουμφούκιου λίγο πριν τον γεννήσει. Ο Μονόκερως αυτός είχε την μορφή αγελάδας με άκρα δράκοντα, 70 χρόνια μετά τον μονόκερω αυτόν τον σκότωσαν κυνηγοί και στο κέρατο του ακόμα είχε τη κορδέλα που του είχε δέσει η μητέρα του Κομφούκιου.

Φοίνικας: 


Ο Φοίνιξ (από το «φοινός» = πορφυρός, βαθυκόκκινος) είναι ένα μυθολογικό πουλί που ξαναγεννιέται απ' τις στάχτες του. Το πουλί του Φοίνικα τιμούνταν στην αρχαία Ελλάδα και συνδεόταν με την λατρεία του Ήλιου και του Απόλλωνα.
Πέρα από την αρχαία Ελλάδα, ο Φοίνικας ήταν ένα πολύ ιερό σύμβολο και για άλλους πολιτισμούς:
· Σύμφωνα με τους Αιγυπτίους ονομάζεται Μπένου (Bennu) και βρίσκονταν στη κορυφή της πυραμίδας που ξεπρόβαλε στη Δημιουργία από τα αρχέγονα ύδατα. O Φοίνιξ συνδέεται με το γιο του Όσιρη και της Ίσιδος, τον Ώρο, που είναι το ιερό βρέφος που παίρνει εκδίκηση για το θάνατο του Πατέρα του.
· Στον Εβραϊκό πολιτισμό είναι το μόνο ζώο που δεν τρώει από το καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού. Σύμφωνα με αυτή τη παράδοση λοιπόν η Εύα δίνει σε όλα τα ζώα να φάνε και μόνο αυτός αντιστέκεται. Ο Θεός λοιπόν τον τιμάει τον Φοίνικα (εβραϊστί Milcham) και τον κάνει αθάνατο. Έτσι είναι μόνο ένα αρσενικό και δεν αναπαράγεται.
· Στον πρωτοχριστιανισμό, ο Φοίνιξ αναπαριστά τον Ιησού Χριστό, που επίσης πεθαίνει και ανασταίνεται σε τρεις μέρες όπως και ο φοίνιξ αναγεννιέται πλήρως σε τρεις μέρες. Ο συμβολισμός μπορεί να γίνει εμφανής σε πολλούς ναούς της Ελλάδας.
· Ο Φοίνιξ αποτελεί ιερό ζώο του Βισνού, στην Ινδουιστική θρησκεία. Για την ακρίβεια συνδέεται με το Avatar του Βισνού (ένας από τους τρεις μεγάλους θεούς της συγκεκριμένης θρησκείας και κατά αυτούς ο συντηρητής των πάντων), τον δοξασμένο Ράμα (Ραμ) που είναι ο θεός του Ήλιου. Εκεί ονομάζεται Garunda.
· Για τους Κινέζους, βασιλεύει στο Νότο (το στοιχείο του Πυρός). Αιώνιος αγαπημένος του θεωρείται ο Ιερός Δράκος. Στη κινέζικη πρακτική Feng Shui θεωρείται πανίσχυρη γητεία για καλή ερωτική ζωή να έχουν αυτά τα δύο ιερά ζώα ρομαντική στιγμή.
· Ο Φοίνιξ σε διάφορες μορφές εμφανίζεται και στους Πέρσες, στους Νοτιοαφρικανούς, ακόμα και τους αρχαίους πολιτισμούς της κεντρικής και νότιας Αμερικής.

Λεβιάθαν: 


Σύνθετη εβραϊκή λέξη (λεβιάθ + θαννέμ = «σύνολο δρακόντων») που σημαίνει θαλάσσιο τέρας ή μεταφορικά: «το κολοσσιαίο και τερατώδες». Στην Αγία γραφή αναφέρεται ο Λεβιάθαν ως το μέγιστο τέρας, φοβερό στην εμφάνιση που τρέπει αυτούς που το βλέπουν σε φυγή. Ο Ιώβ το παρουσιάζει ως κροκόδειλο και ο Ησαϊας ως φίδι «σκοτεινό δράκοντα», κατά την Καββάλα την Ιουδαϊκή προφορική μυστηριώδη παράδοση και διδασκαλία, ο Λεβιάθαν είναι ένα από τα πνεύματα των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα και κυβερνά την Θάλασσα στο κράτος του Βεελζεβούλ.

Μπεεμόθ:

 Άλλο ένα τέρας που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη και πιο συγκεκριμένα στο βιβλίο του Ιώβ. Υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε μαζί με τον άνθρωπο, είναι φυτοφάγο και ζει σε βάλτους και είναι το μεγαλύτερο ζώο της ξηράς, με δυνατό μυοσκελετικό σύστημα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα είναι ο ελέφαντας ή ο ιπποπόταμος.


Κράκεν: 



Το Κράκεν ήταν ένα τέρας που έμοιαζε με γιγάντιο χταπόδι και σκόρπιζε επί αιώνες τον τρόμο στους ωκεανούς και στα πληρώματα που θαλασσοδέρνονταν σε αυτούς. Ξεπήδησε από τα σκανδιναβικά σάγκα και αρχικά η παρουσία του ήταν περιορισμένη στα ανοιχτά της Νορβηγίας και της Ισλανδίας. Οι νορβηγοί ψαράδες έλεγαν ότι το ζώο ήταν μεγάλο σαν νησί και ότι ο κίνδυνος δεν προερχόταν τόσο από τις επιθέσεις του όσο από το γεγονός ότι δημιουργούσε μια γιγαντιαία δίνη, καθώς καταδυόταν με ταχύτητα προς τον βυθό. Γρήγορα ωστόσο άρχισαν να διαδίδονται ιστορίες για τις δεινές επιθετικές του ικανότητες.


Γκόλεμ: 



Το γκόλεμ στην εβραϊκή μυθολογία είναι ένα είδωλο, μια «κούκλα». Αν στο μέτωπο αυτής της κούκλας γράψεις την εβραϊκή λέξη emet (αλήθεια), το αγαλματίδιο παίρνει ζωή, διότι η ζωή είναι αλήθεια (αλήθεια = έλλειψη λήθης). Αν απο την emet που έχεις γράψει στο μέτωπο του Γκόλεμ, διαγράψεις το e, προκύπτει η εβραϊκή λέξη met, που σημαίνει θάνατος. Το Γκόλεμ τότε αυτομάτως επανέρχεται στην έμορφη κατάσταση της ύλης και γίνεται σκόνη...


Βασιλίσκος:



Ο βασιλίσκος ήταν ένα απ' τα χειρότερα τέρατα που έχει πλάσει η φαντασία του ανθρώπου. Στις πρώτες αναπαραστάσεις του έμοιαζε με ένα μικρό φίδι με λοφίο, που μπορούσε να σκοτώσει με το δηλητήριο του αλλά και με το ίδιο του το βλέμμα,καθώς πίστευαν πως μπορεί να βάλει φωτιά ή να πετρώσει κάποιον ή κάτι όταν το κοιτάει.Κατά το Μεσαίωνα, το φαντάζονταν μεγαλύτερο, με ανάσα που μπορούσε να σκοτώσει και έναν πολύ τρομακτικό βρυχηθμό. Αργότερα άλλαξε για τελευταία φορά η μορφή του: υποστήριζαν πως προερχόταν από αυγό που είχε γεννήσει κόκορας και κλώσησε βάτραχος. Έτσι τελικά απέκτησε κεφάλι και σώμα κόκορα, φτερά δράκου και ουρά φιδιού. Ο μόνος τρόπος για να σκοτώσει κανείς βασιλίσκο ήταν να του δείξει το είδωλό του σε έναν καθρέφτη ή να τον βάλει να ακούσει το λάλημα ενός κόκορα. Το μόνο ζώο όμως που μπορούσε να σκοτώσει το τρομερό τέρας αυτό ήταν η μικροσκοπική νυφίτσα, καθώς είχε ανοσία στο βλέμμα και το δηλητήριό του.


Πηγή : Big Blank

Πηγή: http://strange-omniverse.blogspot.com/2011/10/blog-post_1898.html#ixzz2l2hcaDi9